หลงรักท่านประธานบริษัท

เสียงห้องทำงานของพัชญาเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวออกจากห้องเดินตรงไปที่ห้องน้ำโดยไม่สนใจว่ากำลังมีเด็กสาวที่กำลังนั่งจ้องมองเธออยู่
"เขม คิดเหมือนพี่ไหมพักหลังๆ มานี้คุณพัชญาเธอดูแปลกๆ ไป ไม่ค่อยพูดจากับใคร"
นินหันไปพูดกับเขมิกาที่กำลังจ้องมองตามพัชญา
"นินแกพูดอย่างกับปกติคุณพัชญาเธอเป็นคนพูดมากอย่างนั้นแหละ ปกติฉันก็เห็นเธอไม่ค่อยพูดจากับใคร"
แพรวเอ่ยขึ้นเพราะปกติเธอก็มักจะเห็นพัชญานิ่งเงียบตลอดเวลา ไม่เคยแม้จะมาพูดคุยกับพนักงานนอกจากมีเรื่องงาน
"ก็ใช่ ปกติเธออาจจะดูเงียบๆยัยแพรวแต่นี่คุณพัชญาเธอเงียบแบบแปลกๆไงปกติเธอจะพูดถามบ้างแต่นี่เธอเล่นถามคำตอบคำฉันว่ามันผิดปกติ"
"ก็คงจะมีแค่เธอนั่นแหละยัยนินที่รู้สึกแปลก พวกฉันไม่ค่อยพูดคุยกับคุณพัชญาอยู่แล้ว"
"เขมขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะคะ"
เขมิกาเอ่ยแทรกขึ้นแล้วรีบเดินตามพัชญาเข้าห้องน้ำไปเมื่อเข้ามาเธอก็ได้มองสำรวจห้องอื่นๆให้แน่ใจว่าไม่มีคนแล้วจึงเดินไปยืนรอหญิงสาวที่หน้าห้องน้ำ
แกร๊ก พัชญาเปิดประตูออกพร้อมกับตกใจเล็กน้อยที่เจอเด็กสาวยืนรอเธอที่หน้าห้องน้ำ
"หลบทาง ฉันจะล้างมือ"
พัชญาเบี่ยงตัวพยายามจะเดินไปยังอ่างล้างมือแต่เด็กสาวไม่ยอมหลบทางตามที่เธอบอกพร้อมกับจับแขนไว้ไม่ให้เธอเดินหนี
"ทำอะไร เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น"
พัชญาพยายามสลัดแขนออกจากมือของเขมิกาแต่กับทำให้เด็กสาวจับตัวของเธอดันเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับล็อคประตู
"เธอเป็นบ้าอะไรเขมิกา ปล่อยฉัน" พัชญาพยายามจะเปิดประตูแต่ไม่เป็นผลเพราะถูกเขมิกาบังเอาไว้
"เขมแค่อยากถามคุณเฉยๆ ค่ะ ช่วงนี้คุณดูแปลกไป เหมือนพยายามหลบหน้าเขม" เขมิกาจับแขนหญิงสาวไว้แน่นพรางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ และไม่มีความจำเป็นอะไรที่ฉันต้องหลบหน้าเธอ"
"คุณยังโกรธเขมเรื่องคืนนั้นอยู่เหรอคะ"
"เปล่า ฉันไม่ได้โกรธ"
พัชญากดเสียงต่ำตอบเด็กสาวตรงหน้า แม้ว่าพัชญาจะยืนยันว่าไม่ได้โกรธเด็กสาวแต่ที่หน้าของเธอมันบงบอกออกมาทุกอย่าง
"แต่ท่าทางของคุณบอกว่ายังโกรธเขมอยู่"
"เธอจะมารู้ดีกว่าตัวฉันได้ยังไง แล้วเธอก็ไม่มีสิทธิที่จะมาทำแบบนี้กับฉัน ปล่อย! "
พัชญาขึ้นเสียงใส่เขมิกาด้วยท่าทีไม่พอใจทำให้เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะยอมปล่อยเธอเป็นอิสระแล้วหันไปเปิดประตูให้พัชญาหลังจากพัชญาออกไปได้สักพักเธอจึงเดินออกมายังโต๊ะทำงาน