นางบำเรอหนีนายท่าน

ก็แค่นางบำเรอ เบื่อแล้วก็หาใหม่ เตวิช นายท่านแห่งลีดอนเกล คิดแบบนี้เสมอ แต่พอนางบำเรอตัวน้อยหนีไปจริง เขากลับกลืนน้ำลายตัวเอง ต้องตามหาเธอจนหัวหมุน! เจอตัวเมื่อไหร่ จะทำโทษ (จับจูบ) เสียให้เข็ด!
------------------------------------------
“ผิงผิงสู้ตายใช่ไหม หน้าหวานละมุน แต่หื่นมากเหมือนกันนะเรา”
“พี่เต! หยาบคาย”
“พี่พูดเรื่องจริง”
“จะไปไหนก็รีบไปเถอะค่ะ”
“ไปหาคุณจันทร์”
“ก็รีบไปสิคะ อย่าปล่อยให้เธอรอนาน”
เธอไม่ได้ลืมเสียหน่อย แต่เขาก็ยังตอบย้ำกลับมา คงกลัวว่าเธอจะเสียใจไม่พอ ถึงต้องย้ำแล้วย้ำอีก คนอะไร ใจร้ายที่สุด!
“ก็คงต้องรีบจริงนั่นแหละ”
“รีบก็ไปเถอะค่ะ ผิงจะได้พักผ่อน”
ทำปากแข็งไล่เขา เตวิชเชยคางเธอขึ้น ปากเขาประกบลงมา ขนมผิงก็อดไม่ได้ ต้องจูบตอบเขา ยิ่งจูบ เธอก็ยิ่งแปลบในอก เขาจูบเธอ แล้วจะไปหาเกี้ยวจันทร์ เพื่อจูบเธอคนนั้นหรือเปล่า?
“ทำตัวดีๆ ล่ะ”
คำว่าทำตัวดีๆ เธอก็อยากบอกเขาเหมือนกัน แต่นางบำเรอไม่มีสิทธิ์สั่งเขาหรอก ขืนพูดออกไป เขาคงตอกหน้าด้วยคำพูดให้เจ็บไปถึงหัวใจเปล่าๆ เธอก็เลยไม่พูด เลือกเดินไปส่งเขาที่หน้าประตู และเมื่อประตูปิดลง หญิงสาวก็ทรุดนั่งบนพื้น น้ำตาปริ่มดวงตาด้วยความเจ็บปวดร้าวลึกในอก