พราวดาวดั่งฝัน

พราวดาวรออย่างกระวนกระวายใจเกือบชั่วโมงสัตวแพทย์หนุ่มก็เดินออกมาจากห้อง คราวนี้เขาสวมเสื้อกาวน์ทับอยู่ในมาดสัตวแพทย์เต็มตัว ไม่ดูมาดเซอร์เหมือนครั้งแรกที่เจอ
“อาการสาหัสมีบาดแผลยาวและลึกเหมือนถูกเขี้ยวของสุนัขกัด ผมเย็บแผลและฉีดยาฆ่าเชื้อให้มันเรียบร้อยแล้วครับ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพขณะก้มหน้าเขียนอะไรยุกยิกบนแผ่นการ์ดหรือประวัติการรักษาของคนไข้
สัตวแพทย์หนุ่มไม่บอกหล่อนก็คิดไว้อย่างนั้น แต่ช่างเถอะ หล่อนไม่ต้องการที่จะเป็นอีกต่อไป ลืมเสียเถอะ ว่าเราเป็นสัตวแพทย์ หากหล่อนยังไม่ลืม! ภาพของหมอนิธิกับหมอไททามก็จะหวนกลับมาให้คิดถึงอีก ความเศร้าโศกเสียใจก็ยังวนเวียนอยู่อย่างนี้ไม่มีวันสิ้นสุด
“จันทร์เจ้าคงถูกหมาในซอยกัด แล้วหนีออกมาถนนใหญ่” พราวดาวพูดเฉไฉไปเรื่องอื่น เพื่อตัวเองจะได้หยุดคิดถึงเรื่องนี้เสียที
“ครับ” สัตวแพทย์หนุ่มพูดเงยหน้าขึ้นมาฟังแวบนึ่ง
เขาเริ่มเข้าใจชื่อจันทร์เจ้าที่หล่อนเรียกติดปากหมายถึงแมวส้มตัวนี้
“ท่าทางคุณไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยคงจะเป็นห่วงเจ้าจันทร์มาก” เขาพูดพร้อมกับบันทึกอาการของจันทร์เจ้า
“ค่ะ คุณหมอ”
“ก็น่าเป็นห่วงครับ เพราะจันทร์เจ้าต้องนอนพักดูอาการที่นี่ก่อนครับ น้องยังไม่พ้นขีดอันตราย แผลลึกขณะนี้ผมกลัวว่าจะติดเชื้อ” สัตวแพทย์หนุ่มพูดอย่างสุภาพ
“ขอบคุณนะคะ คุณหมอ ที่ช่วยจันทร์เจ้าไว้ และฉันต้องขอโทษด้วยที่เข้าใจคุณผิดไป ตบหน้าคุณอย่างแรง ฉันทำไปตามสัญชาตญาณป้องกันตัว”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ” สัตวแพทย์หนุ่มพลางยักไหล่
“เอ่อ ส่วนค่ารักษาขอผลัดไปก่อนนะคะ ฉันกำลังหางานอยู่ค่ะ”
“อ้อ ตกงาน ผมไม่อยากจะเชื่อว่าคุณจะตกงาน” สัตวแพทย์หนุ่มพูดเสียงแปลกใจ
เขาเงยหน้าขึ้นจ้องเขม็งราวกับจับผิดว่าหล่อนพูดจริงหรือล้อเล่น เมื่อโดนจ้องหน้าหล่อนก็กลัวว่า เขาจะไม่เชื่อ... และจะไม่รักษาจันทร์เจ้า...และก็กลัวสารพัด
“กรุณาด้วยนะคะ จันทร์เจ้าเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่คุณพ่อกับพี่ชายทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าก่อนท่านจะเสียชีวิต ฉันทนไม่ได้หากมันตายไปอีก” หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก
“คุณทำถูกต้องแล้ว แต่อย่างไร คุณก็ต้องมีค่ารักษา” สัตวแพทย์หนุ่มเสียงเข้ม
เขาวางปากกา ยึดตัวตรงเริ่มสำรวจหล่อนเป็นครั้งแรก
หญิงสาวร่างเล็กสูงแค่ไหล่ของเขา ผิวขาวนวล ผมลอนสีน้ำตาลเข็มยาวสลวยบดบังใบหน้ารูปหัวใจเกือบหมดเห็นแต่ดวงตากลมรีภายใต้ขนตางอนสะดุดตา สันจมูกโด่งรั้นตรงปลายรับกับริมฝีปากบางสีชมพูเข้ม
หล่อนสวมเสื้อลูกไม้สีครีม กางเกงสีเข้มยาวเหนือเข่าโชว์เรียวขา สวมรองเท้าผ้าใบแบบไม่มีเชือกผูกสีครีม
“ฉัน...เอ่อ” หญิงสาวอึกอัก
หล่อนรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ชอบกล จากสายตาคมใต้เส้นผมบังดวงตาข้างหนึ่ง เขาจ้องมาอย่างพินิจ หล่อนไม่เคยอยู่กับคนที่ไม่รู้จักตามลำพังยามวิกาลเช่นนี้ ถึงแม้จะเป็นหมอช่วยชีวิตจันทร์เจ้าก็เถอะ หล่อนเริ่มไม่ไว้ใจถอยไป2-3ก้าวเข้าหาประตูทางออก สัตวแพทย์หนุ่มก็ไม่ไว้ใจเช่นกัน เขาก้าวตามหล่อน แล้วถามขึ้นเสียงเข้ม
“คุณจะไปไหน”
“เปล่า ๆ” หล่อนสั่นหน้า อยากจะร้องไห้
เขาสบตาหล่อนนิ่งชั่วขณะ แล้วเอ่ยขึ้น
“ว่าไงครับ คุณจะชดใช้ผมอย่างไงล่ะครับ” เขาถามขึ้นเสียงดังพลางยิ้มมุมปาก ดวงตาเปล่งประกาย
พราวดาวเห็นว่าน่าจะแยกเขี้ยวใส่หล่อนมากกว่า
“เอ่อ เค้าว่าคนเป็นหมอ จะมีความเมตตาปรานีต่อสัตว์โลกมากกว่าคนทั่วไปนะคะ” หล่อนยิ้มอย่างซีดเซียวพยายามทำใจดีสู้เสือ
สัตวแพทย์หนุ่มจ้องเขม้ง
“งั้นหรือ”
“ค่ะ” หล่อนตอบเต็มเสียง
หล่อนเหลือบไปที่ประตูคิดอยากจะวิ่งหนีออกไปดื้อ ๆ แต่ก็อดเป็นห่วงจันทร์เจ้าแมวตัวแสบที่นอนอาการไม่สู้ดีอยู่บนเตียงไม่ได้