ริจะรัก

“พี่พิชญ์... พี่พิชญ์คบกับเอิงได้ไหมคะ” แม้จะรู้สึกโล่งที่ได้พูด แต่มันก็ตามมาด้วยอาการหายใจติดขัด เมื่อดวงตาคู่นั้นไล่สำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
“นี่ฉันหูฝาดไป หรือเธอเสียใจหนักจนเป็นบ้า” เขาจับหัวไหล่บอบบางทั้งสองข้างของเธอตรึงหน้าให้สบตากัน
“ไม่ค่ะ เอิงไม่ได้บ้า เอิงก็แค่อยากทำให้เขาเจ็บบ้างเหมือนที่เอิงเจ็บ”
คนตอบเสียงสะอื้น ดวงตาลดลงมองพื้นพรม แต่นั่นไม่ได้ทำให้ณพิชญ์รู้สึกสงสารสักนิด เขารู้สึกสมเพชเธออย่างไม่ปิดบัง รอยยิ้มที่มุมปากเผยให้เห็นว่าความหวังของเธอนั้นริบหรี่เพียงใด
“ถ้าพี่พิชญ์ช่วยเอิง เอิงจะตอบแทนพี่พิชญ์ทุกอย่าง ไม่ว่าพี่พิชญ์อยากจะได้อะไรก็ตาม” ข้อเสนอของเธอน่าสนไม่น้อย เขาลดน้ำหนักมือจากหัวไหล่มาเป็นเท้าเอว
“ทุกอย่างเลยเหรอ” คนถูกถามพยักหน้า เขาเงียบไปชั่วครู่ทำให้เธอมีความหวัง แต่เขาก็จบความหวังเธอด้วยคำถามประโยคถัดมา
“เธอคิดว่าคนอย่างไอ้ตรี มันจะเสียใจที่ทิ้งเธอไปอย่างนั้นเหรอ”
“ค่ะ”
“เธอรู้ไหมว่าเธอโง่มากที่คิดอย่างนั้น มันไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนที่มันสลัดทิ้งหรอก กลับไปเสียเถอะ... มันไม่ได้ผล ฉันเตือนด้วยความหวังดี”