พุดชมพู

“กินจูบแทนข้าวรึไงถึงจะอิ่มได้” พูดเสียงอ่อยท่าทางอาย ๆ
“ไม่รู้ว่ากินแทนข้าวได้รึเปล่าแต่ถ้าให้ผมจูบพี่ทั้งวันโดยไม่ต้องกินข้าวผมก็อยู่ได้” คำพูดของเขาที่พูดออกมาไม่รู้เขาคิดดีหรือยังแต่มันก็ทำให้หน้าเธอร้อนผ่าวขึ้นมา อยู่ดี ๆ ทั้งกายทั้งใจก็อ่อนยวบลงทันที จนต้องเสมองไปทางอื่น กลิ่นกายเขาหอมมันทำให้เธอหวั่นไหวและใจสั่น
คนบ้าอะไรจะจูบได้ทั้งวัน หรือถ้าจูบได้ก็คงไม่มีใครพิเรนทร์ให้ทำแบบนั้นทั้งวันหรอก
“ถ้าอยากช่วยก็ปล่อยก่อนสิ ฉันหายใจไม่ออก แม่ไม่เคยให้กอดรึไง” ไม่วายยังจะปากดี
“เคย แต่กอดแม่ไม่เหมือนกอดพี่” แววตาเขากำลังเปล่งประกายเมื่อเห็นท่าทีเขินอายของอีกฝ่าย แก้มแดงระเรื่อของเธอนั้นมันทำให้กายเขาร้อนฉ่า
“กอดฉันมันยังไง พูดให้ดี”
“กอดพี่มันทำให้…ไอ้นี่มัน…” คนตัวสูงกว่าดึงสายตาไปที่เป้ากางเกงของตนที่มันแนบชิดอยู่กับท้องน้อยของเธอ และมันกำลังกระดิกตัวดุกดิกอยู่ในกางเกงของเขาเหมือนมันกำลังอึดอัดเต็มที
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดฉันไม่อยากได้ยินคำลามกจากปากนาย” พูดพร้อมผลักร่างใหญ่โตออก แทนคุณค่อย ๆ คลายกอดออกอย่างเสียดาย ที่จริงผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่เขากลัว แต่ก่อนเคยเป็นคนขี้ใจอ่อนยังไงทุกวันนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น ชายหนุ่มคิดถึงช่วงเวลาที่เขาเคยอ้อนเธอให้พาไปซื้อขนมเมื่อครั้งยังเด็ก พุดชมพูเป็นคนขี้เกียจออกจากบ้าน แต่เธอก็ยอมตามใจและไปเป็นเพื่อนเขาซื้อขนมทุกครั้ง