หย่ากลับไปเหมือนเดิม

"ทำไมทำหน้าตกใจแบบนั้นล่ะ บุญษา หย่ากันแค่สามวันจำหน้าผัวตัวเองไม่ได้หรือไง"
……
เธอเป็นลูกคนงานในบ้านที่แม่เขาสงสารให้ที่อยู่อาศัย ส่งเสียเลี้ยงดูจนเรียนจบมอปลาย และเขาอาสาส่งเสียต่อให้เรียนมหาวิทยาลัยเอง…เขาคิดว่าแม่ทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ที่ไหนได้พอเด็กคนนั้นเรียนจบก็บังคับให้เขาแต่งงานกับเธอ
……
“ไปกับเพื่อนผู้ชายมันไม่ปลอดภัยหรอก ถ้าเขาคิดอะไรไม่ดีกับเธอ ไม่พาเธอมาส่งบ้าน...ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าเธอโตแล้ว” ไม่พูดเปล่าเขายังขยับตัวเข้ามาเบียด ยื่นหน้ามาคลอเคลียใกล้ๆ แก้มจนรู้สึกร้อนผะผ่าว
“ผู้ชายไว้ใจไม่ได้หรอก” ย้ำด้วยการกดจมูกเฉียดแก้มเธอหนึ่งที จนบุญรักษารู้สึกหมั่นไส้จนกล้าถามเขากลับคืนบ้าง
“แล้วคุณโปรดไว้ใจได้เหรอคะ”
ปริญหัวเราะเบาๆ อย่างพอใจ ใช้นิ้วเชยคางมนให้สบตากันใกล้ๆ
“แน่นอน ฉันน่ะยิ่งตัวไว้ใจไม่ได้...ถ้าในชีวิตเธอจะมีผู้ชายคนไหนที่ไม่น่าไว้ใจก็ให้เป็นฉันคนเดียว” บุญรักษารู้สึกว่าเข้าใจความหมายลึกๆ ในประโยคนั้น แล้วปริญก็ย้ำเธอให้ชัดขึ้น
“จำได้ไหมตอนเด็กๆ ฉันเคยบอกว่าห้ามให้ใครแกล้งเธอ ฉันมีสิทธิ์แกล้งคนเดียว...ตอนนี้ฉันก็ยังย้ำคำเดิมนะบุญษา ห้ามผู้ชายหน้าไหนทำกับเธอเหมือนที่ฉันทำ รู้ไหม” จบประโยคนั้นเขาก็จูบ
“คุณโปรดแกล้งบุญษาเหรอคะ”
“อืม...ก็เธอมันน่าแกล้งนี่บุญษา” น่าแกล้งมาแต่ไหนแต่ไร และพอโตขึ้นความคิดของเขาก็พิเรนทร์ไปตามวัย
“เพราะคุณโปรดชินกับการแกล้งบุญษามาตั้งแต่เด็กๆ เหรอคะ”
“อืม ก็อะไรปะมาณนั้น”
รู้สึกเจ็บแปลบในอก หากก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงน้อยใจกับคำตอบนั้น
“หรือเธอจะให้ฉันบอกว่าที่ฉันจูบเธอ...หวงเธอ ไม่ให้เธอไปเป็นแฟนกับใครเพราะฉันอยากเป็นแฟนกับเธออย่างนั้นเหรอบุญษา ฉันต้องขอเธอเป็นแฟนไหมถึงจะมีสิทธิ์จูบเธอ กอดเธอแค่คนเดียว”

ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ #คุณโปรด เพื่อน #คุณโอบ
อ่านพระเอกสุภาพนุ่มนวลแล้วลองไปอ่านพระเอกปากแจ๋วดูบ้างค่า