เล่ห์ลวงหงส์ เล่ม2 (จบ)

***นิยายเรื่องนี้เคยผ่านการตีพิมพ์กับสนพ. มาก่อน แต่หมดสัญญาไปแล้วจึงนำมาตรวจอักษรและเกลาคำใหม่และวางขายเองอีกครั้งค่ะ แต่ต่างจากเดิมคือจากหนึ่งเล่มจบจะแบ่งออกเป็น 2 เล่มจบแทนค่ะ***

ห้าปีก่อน... ‘หลันซินอี้’ ยอมเสี่ยงชีวิตเข้าวัง ในฐานะของพระสนมฉายผิน
เพื่อลอบปลงพระชนม์ ‘หลงจั้นซือฮ่องเต้’ ตามคำสั่งของบุรุษที่นางรัก
แต่ผลสุดท้าย นอกจากจะทำงานไม่สำเร็จ นางยังพลาดพลั้งตั้งครรภ์มังกร
มิคาดคิดว่าบุรุษในดวงใจกลับเห็นนางเป็น ‘หมากที่สิ้นประโยชน์’
จนมอบยาพิษให้ หมายปิดปาก ทำลายหลักฐาน
หากโชคชะตาของหลันซินอี้ยังไม่ถึงฆาต
ร่างที่ถูกส่งออกนอกวังกลับฟื้นจากความตายอย่างเฉียดฉิว
นับแต่นั้น นางจึงเร้นกายอยู่ลำพัง หวังเพียงเลี้ยงดูบุตรให้เติบใหญ่
ไม่คิดเข้าไปพัวพันกับแผนการการแก่งแย่งชิงอำนาจในวังหลวงอีกต่อไป
หาได้คาดคิดว่า ห้าปีให้หลัง หลงจั้นซือฮ่องเต้กลับเป็นฝ่ายมาพบนางเข้าโดยบังเอิญ
ทั้งยังเกิดถูกตาต้องใจแม่ม่ายลูกติด จนถึงกับยอมฝืนขนบธรรมเนียม
รับตัวนางเข้าวัง โดยหารู้ไม่ว่าครั้งหนึ่งนางก็คือพระสนมที่เคยคิดสังหารตนเอง!
ที่สำคัญ นางจะทำเช่นไรหากต้องกลับไปเผชิญหน้ากับบุรุษผู้เคยหลอกใช้นางอีก
แต่ครั้งนี้ ไม่ว่าอย่างไรหลันซินอี้ก็จะทำทุกวิถีทาง...
เพื่อปกป้องชีวิตของตนและบุตรชายให้รอดพ้นจากอันตรายทั้งปวง

“หม่อมฉันรู้ว่าฝ่าบาทถูกวางยาปลุกกำหนัด หากไม่ต้องการหม่อมฉัน เช่นนั้นก็บอกมาเถิดเพคะว่าต้องการสนมนางใด จะได้ไม่ทรงทรมานอย่างไรเพคะ” หลันซินอี้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ในใจของนางกลับรู้สึกเจ็บหน่วง
“ไม่ เราไม่ต้องการสตรีใดทั้งนั้น ออกไปเสีย” หลงจั้นซือเค้นเสียงไม่ต่างกับคำราม
ที่จริงแล้ว หากเขาต้องการนางก็เพียงแค่ออกจากห้องแห่งนี้โดยใช้ช่องทางลับ แล้วแอบไปหานางที่ตำหนัก แต่เขาไม่ทำ นั่นแปลว่าเขาไม่ต้องการนางจริงๆ
“เพคะ” หลันซินอี้ตอบเสียงสั่น เพราะไม่เห็นว่าเขาจะสนใจมองนาง นางจึงหมุนตัวกลับไปที่ช่องทางลับ แต่นางเปิดประตูลับไม่เป็นจึงหันไปทางหลงจั้นซือ ฝืนยิ้มและบอกกับเขาด้วยเสียงที่พยายามข่มให้เป็นปกติ “ฝ่าบาท หม่อมฉันเปิดประตูลับไม่เป็นเพคะ”
“หลีกไป” หลงจั้นซือบอกอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะเดินมาเปิดกลไกให้ “ออกไปเสีย” เขาบอกหลังจากที่เปิดกลไกเสร็จ
“เพคะ เช่นนั้นหม่อมฉันทูลลา” หลันซินอี้บอกก่อนจะเดินผ่านเขาไป
แต่ขณะที่นางกำลังเดินผ่านเขาไปนั้น กลิ่นหอมของนางก็ทำให้เขาข่มความปรารถนาในกายเอาไว้ไม่ได้ มือหนาดึงแขนเสลารั้งร่างบางเข้ามากอด
หลันซินอี้ยืนนิ่งปล่อยให้ชายหนุ่มกอด “เป็นเช่นนี้จะดีหรือเพคะ ทรงไม่ต้องการหม่อมฉันไม่ใช่หรือ”
“ผู้ใดว่าเราไม่ต้องการเจ้า” หลงจั้นซือบอกเสียงพร่า น้ำเสียงไม่ได้ดุดันเช่นเมื่อครู่