เด็กเลี้ยงของนายหัว

ในคืนฝนพรำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเจ้าของร่างใหญ่วัยยี่สิบสองเดินไปเปิดประตูห้องพักคนงานกรีดยางของโรงเลื่อยไม้บุรินทร เมื่อประตูถูกเปิดออกก็พบกับสาวร่างเล็กที่คุ้นเคยกำลังยืนร้องไห้น้ำตานองหน้า
‘แกเป็นอะไร?’
‘อธิป ฮือ ๆ’ ทั้งร้องไห้ทั้งปาดน้ำตาใบหน้าบิดเบี้ยว
‘เข้ามาก่อน ๆ’ คนตัวสูงพาเพื่อนรักเดินเข้ามาในห้อง หญิงสาวนั่งลงบนพื้นที่มีเสื่อกลางเก่ากลางใหม่ปูอยู่บนพื้นปูนขัดมัน ภายในห้องพักไม่ได้กว้างมากนัก
“…”
‘แกร้องไห้ทำไม’ อธิปเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ทำงานในโรงเลื่อยไม้ด้วยกันมานานอีกครั้ง
‘อธิป ฉันท้อง ฮือ ๆ’
‘ท้อง?’
‘อือ’
‘แล้วพ่อของเด็กล่ะ’
‘มันไม่ให้ฉันเอาเด็กไว้ ฉันจะทำแท้ง’
‘ไม่ได้เด็ดขาด แกจะบ้าหรือไง’ อธิปพูดขึ้นเสียงแข็ง คนทั้งคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วยจะไปฆ่าเขาทำไม ตัวเองทำพลาดเองกลับไปลงกับเด็ก
‘ฉันจะรับผิดชอบแกกับลูกเอง’ เป็นเพื่อนกันมาหลายปีเรื่องแค่นี้ทำไมจะช่วยเพื่อนไม่ได้
‘แต่แกไม่เกี่ยวข้องด้วยนี่’
‘แกจะทำร้ายเด็กได้ลงคอเลยเหรอ’ อธิปพูดเสียงดังขึ้นอีกเหมือนกับกำลังดึงสติเพื่อนให้รู้สึกผิดชอบชั่วดี ตอนนี้เธอคงเสียใจจนขาดสติ
‘แต่ฉันเลี้ยงคนเดียวไม่ไหวหรอกนะ’ เธอร้องไห้จนตัวโยน
‘ฉันจะช่วยแกเลี้ยงเอง’ น้ำเสียงหนักแน่นแสดงถึงความจริงจังในคำพูดนั้น
‘จริงเหรอ’ แววตาของเธอดูมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง
‘จริงสิ’ อธิปปลอบแล้วโน้มเธอเข้ามากอด สงสารทั้งเพื่อนทั้งเด็กที่จะเกิดมา