ขอรักเธอ(อีก)สักครั้ง

ตีรณากับภูบดีเคยคบหากันเมื่อสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แต่คบกันได้ไม่นานก็มีอันต้องเลิกรา

หลายปีผ่านไป ตีรณาเป็นครูอนุบาล ส่วนภูบดีเป็นนักแสดงหนุ่มมีชื่อเสียง

เวลาผ่านไป ความรักที่พวกเขาคิดว่าเป็นความรักอ่อนเดียงสา หยั่งรากลึกกว่าที่คิดไว้

“ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนผิด ทำเธอเสียใจ เราทะเลาะกันเรื่องโง่ๆ ฉันเคยไปหาเธอแล้ว คิดจะขอโทษแต่เห็นเธอร้องไห้อยู่กับเพื่อน เพื่อนเธอก็บอกว่าเลิกไปน่ะดีแล้ว ผู้ชายเลวๆ พรรค์นั้น” ภูบดียิ้มเยาะตนเอง  “ฉันรู้ว่าฉันไม่ดีและอาจจะทำให้เธอเสียใจอีกครั้งก็ได้ อาจจะหลายครั้งด้วยซ้ำ อาจดีกว่าถ้าปล่อยเธอไป เธอจะได้ไปเจอคนดีๆ คนที่จะไม่ทำให้เธอเสียใจ” ภูบดียืนกอดอก วางท่าสบายๆ แต่หางตากลับแดงก่ำ

“ฉันจะไม่โกหกเธอว่าห้าปีมานี้ฉันเอาแต่คิดถึงเธอทุกวัน ทุกวินาที เพราะห้าปีมานี้ฉันต้องทำงาน ทำงานเพื่อลืมเธอให้ได้ แต่พอมีเวลา ว่างเมื่อไรก็จะคิดถึงเธอทุกที เธอยังอยู่ในนี้เสมอ ไม่มีใครแทนที่เธอได้”

ตีรณากะพริบตาถี่ๆ เลี่ยงที่จะไม่สบตากับภูบดีตรงๆ เพราะกลัวว่าน้ำตาจะไหลออกมา เปิดเปลือยความรู้สึกทั้งหมดของเธอต่อเขา

“ให้โอกาสพวกเราเถอะตี่ ให้โอกาสความรักของเราได้เริ่มต้นอีกครั้ง ช่วยกันไม่ให้มันจบลงแบบเดิม”

ภูบดีคุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้าของตีรณา หยิบกล่องกำมะหยี่สีอ่อนออกมาจากกระเป๋า “ตีรณา คุณจะให้เกียรติแต่งงานกับผมได้ไหม ผมสัญญาจะรัก ทะนุถนอมและให้เกียรติคุณ ไม่ทำให้คุณเสียใจอีก”

แหวนเพชรเม็ดเดี่ยวทรงสี่เหลี่ยม ส่องประกายล้อแสงไฟอยู่ตรงหน้าของตีรณา