ทวงรักเมียเก่า

“ครั้งนี้ค่ารักษาเยอะมั้ย”
หญิงสาวไม่ปริปากตอบ เดินจ้ำหนี เบือนหน้าหลบไม่ให้เขาเห็นความท้อแท้ผ่านสายตา แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเธอกำลังลำบาก
“มีอะไรที่พี่พอช่วยได้มั้ย”
“ช่วยไปไกลๆ จากช่อได้มั้ยคะ”
ภูวศินนิ่ง ใช้ความคิด และคิดว่าคำพูดที่จะออกจากปากครั้งนี้เขาคิดดีแล้ว “พี่อยากดูแลช่อ อะไรที่พอช่วยได้ พี่อยากช่วย”
“มีเสี่ยอีกมากมายที่พร้อมจะดูแลช่อ”
“ช่อลดา!” คำตวาดของเขาดึงสติเธอให้กลับคืนมา เกือบไปแล้วเชียว… เกือบที่จะคิดสั้นไปเร่ขายตัวเพียงเพราะอยากได้เงินแสนตามคำพูดของเจ๊ติ๋ม
“ทำไมคะ”
“อย่าทำให้ผมโมโหไปมากกว่านี้เลยนะ”
“โมโหอะไรช่อคะ”
โมโหที่ไม่เก็บเนื้อเก็บตัวไว้ให้เขาคนเดียว ประโยคนี้ดังก้องในหัว แต่คงยากหน่อยที่จะพูดออกไปเพราะตอนนี้เขากำลังร้อนยืนไม่ติด ทำไมช่อลดาคิดจะไปขายตัว นั่นคือตัวตนของเธอจริงๆ หรอที่พอลำบากก็พยายามหาทางสบายให้ตัวเอง
“จะไปนอนกับไอ้เสี่ยพวกนั้นน่ะหรอ” เขาแค่นยิ้มด้วยความดูถูกถากถาง “คิดดีแล้วหรอที่เที่ยวเร่ขายไปทั่ว”
เพี๊ยะ!!
เสียงฝ่ามือตบลงที่ใบหน้าชายหนุ่มดังเพี๊ยะ ช่อลดาหน้าสั่นด้วยความโมโห แต่ถึงอย่างไรภูวศินก็ยังคือภูวศิน นิ่งสงบจนเธอกลัว ไม่รู้ว่าภายใต้ใบหน้าเย็นชาเขากำลังคิดอะไรอยู่
“พี่ภูไปซะเถอะค่ะ กลับมาตอนนี้อะไรๆ มันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว”
ภูวศินยืนนิ่ง นั่นหมายความว่าเขาไม่เห็นด้วยกับที่เธอพูด “ร่างกายคนไม่เคยปฏิเสธใคร”
ช่อลดากำหมัดแน่นจนมือสั่น ในใจพอรู้ว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ก็ยืนไม่ติดที่ “ก็แค่คืนเดียว คิดซะว่าพลาดไปก็ได้ค่ะ เมาไม่ได้สติก็ดวงซวยไปแล้วกัน”
เสียงหัวเราะหึดังในลำคอ “เรื่องคืนนั้น มันถึงใจมากเลยคนดี”
ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอก็ตอบรับเขาไปแบบเร่าร้อนเช่นกัน เขาเองก็ไม่แพ้ ตักตวง จาบจ้วง ตะกละตะกราม ครอบครองทุกตารางนิ้วในเรือนร่าง ฝากฝังร่องรอยความเป็นเจ้าของไว้ทั่วตัว
จวบจนตอนนี้สัมผัสเบาบางคืนนั้นก็ยังประทับตรึงลงบนผิวอ่อน ช่อลดาอดคิดไม่ได้ว่าหากครั้งถัดไป…
ไม่! ไม่มีครั้งถัดไปอย่างแน่นอน
“คืนนี้อีกคืนไหม แลกกับเงินค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด”
“ช่อหาทางเอาตัวรอดได้ เชิญพี่ภูเอาเงินของพี่ไปแลกกับสาวๆ คนอื่นเถอะค่ะ”
ใช่ เมื่อก่อนเขาคงคิดที่จะทำอย่างนั้น แต่ภูวศินคนนี้ไม่ใช่ภูวศินคนเก่า ต่อให้สวยเลิศเลอแค่ไหน เซ็กส์เก่งแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้วถ้าไม่ใช่คนที่เขาต้องการมันก็เปล่าประโยชน์
แต่ตอนนี้ก็ไม่มั่นใจนักว่าเขาต้องการแค่ตัวหรือครอบครองทั้งหมดที่เป็นเธอ ยิ่งได้ฟังคำพูดของเธอเมื่อกี้เขายิ่งฉุกคิด ลังเลและหวาดกลัวกับความคิดชั่ววูบของคนไร้ที่พึ่ง
“เรื่องผู้หญิงอะไรนั่นผมจัดการเองได้ ห่วงตัวเองเถอะช่อ”
“ช่อกลับบ้านแล้วนะคะ นี่มันก็เย็นแล้ว ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้”
ช่อลดาตั้งใจเดินใช้ไหล่กระทบหน้าอกกว้างเพื่อระบายความเจ็บช้ำที่มันเสียดแทงอยู่ในใจให้หมดๆ ไป แต่ไม่ถึงระยะประชิดดี ภูวศินใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่มนทั้งซ้ายและขวาไว้เบาๆ ราวกับปลอบประโลม
ยิ่งเห็นใบหน้าที่ก้มมุดพื้นอยู่แบบนั้นยิ่งทำให้เขาไม่ชอบใจ
ไม่ช่วยก็ไม่ได้อีก… ยกตัวถวายไปเป็นของคนอื่นเขาแย่เลย
ภูวศินตัดสินใจหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋า หยิบมือเธอขึ้นมาหงายแบไว้แล้ววางสิ่งนั้นลงไป
“ถ้าเธอฉลาดพอ เธอควรรู้ว่าควรทำยังไงต่อจากนี้” สายตาเด็ดเดี่ยวมั่นคงมองลึกเข้าไปในดวงตาใส ช่อลดาลดสายตามามองสิ่งของที่อยู่ในมือ “นี่เป็นบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงิน เธอจะรูดเท่าไหร่ก็ได้”
“…” ช่อลดามองบัตรเครดิตแบล็คการ์ดในมือสลับกับใบหน้าคมคายของเขา เขารู้ว่าควรทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ แต่มันเป็นสิ่งที่เธอลังเล
“รูดไปเลย ผมจ่ายเอง” เงินเขามีไม่รู้ต่อกี่สิบล้านร้อยล้าน เอามาเลี้ยงลูกแมวไร้ที่พึ่งไว้ตัวนึงก็คงไม่เหลือบ่ากว่าแรงเท่าไหร่นัก
“ไว้ฉันจะใช้คืน”
“เงินน่ะ ผมไม่อยากได้เท่าไหร่หรอก” ภูวศินใช้สายตาเกี้ยวเป็นความนัย ว่าสิ่งที่เขาอยากได้จากเธอจริงๆ คืออะไร
ร่างกาย…
ไม่สิ ไม่ใช่… ไม่ใช่ทั้งหมดที่ต้องการ
หัวใจ โอกาส นี่แหละที่อยากได้มาทกี่สุดในตอนนี้…