ลิลิตปาริฉัตร

ใครจะไปคิดเล่าว่าคำอธิษฐานจะสัมฤทธิผลได้ทันตาเห็นขนาดนี้ ขอให้สิ่งดี ๆ เข้ามาในชีวิต แต่เหมือนสิ่งที่ได้จะเป็นความอัปรีย์เสียมากกว่า เมื่อฉัตรียวัตร นิสิตหนุ่มน้อยปีสามที่บังเอิญไปดมกลิ่นดอกไม้สวรรค์เข้า จึงทำให้เขาต้องข้ามภพมาอยู่ยุคสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น ในรัชกาลที่๒ แต่ที่แย่กว่านั้นคือ ณ ที่แห่งนั้น เขาเป็นที่เกลียดชังของทุกคนในเรือน โดยเฉพาะนักกวีหลวง เจ้าของใบหน้าเคร่งขรึมแสนเย็นชา ผู้ไม่เคยเผยรอยยิ้มให้กับใครอื่น อย่างหมื่นสุนทรียอักษรที่รังเกียจเดียดฉันท์เขาประหนึ่งว่าเป็นดิรัจฉาน ทว่าหัวใจแกร่งดุจเพชรนั้น เมื่อนานวันเข้าก็มิอาจต้านทานความรู้สึกในกมลจิตได้อีกต่อไป...



“ท่านหมื่นเจ็บมืออยู่ ให้กระผมช่วยอาบให้ดีกว่านะขอรับ มาขอรับ"

“ทุเรศสิ้นดี! ฉันไม่มีทางหลงเล่ห์ของชายมารยาร้อยเล่มเกวียนเช่นหล่อนดอก พ่อฉัตร"



“หากพ่อฉัตรอยากเป็นรจนา พี่ก็ขอเป็นเจ้าเงาะป่า”

“ไยต้องเป็นเจ้าเงาะป่าด้วยเล่าขอรับ มิอยากเป็นพระสังข์ฤ"

“พ่อฉัตรเป็นคนบอกเรียมเองไม่ใช่ดอกฤ ว่าความรักนี้ไม่ได้สำคัญกันที่ภายนอก เพราะเหตุนั้นแล้วจะเป็นเจ้าเงาะป่าบ้าใบ้ ฤเป็นพระสังข์รูปงาม ก็ย่อมได้เคียงคู่กับรจนาอยู่กระนั้น ใช่อย่างว่าฤไม่พ่อโฉมฉันท์ของเรียม"