บุพเพพรางใจ

บุพเพที่น่าขัน...ชักพากาไร้ค่า...มาสู่วิมานหงส์ คนอย่างเขาลดตัวลงไปหา..ควรจะเป็นบุญของเธอไม่ใช่หรือ..แต่ทำไมกาต่ำต้อยตัวนั้นถึงได้พรางหนีไม่สิ้นสุด

ปีย์วราคือผู้หญิงที่คิดว่า ‘น้ำใจไม่มีต้นทุน ให้เท่าไหร่ก็ไม่มีขาดทุน ดังนั้นไม่ต้องตอบแทนก็ได้’
“ถ้าฉันไม่เมา แม้แต่ปลายเล็บคุณก็ไม่มีทางได้แตะฉัน แต่ในเมื่อฉันพลาดไปแล้วและแก้ไขอะไรไม่ได้ คุณไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ฉันขยะแขยงตัวเองแค่ไหน และรังเกียจสัมผัสของคุณจนอยากจะอาเจียน!”

เตชินท์คือผู้ชายที่ไม่เชื่อว่ามีใครหน้าไหนปฏิเสธเงิน จึงตัดสินหญิงสาวที่ไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหนที่อยู่ๆ ก็เข้ามาอยู่ในบ้านด้วยอคติ
"ทำไมไม่เลือกที่จะรับเงินก้อนไป...หรือคิดว่าถ้าอยู่จะได้มากกว่านี้"
“ได้คนอย่างฉันมันควรจะเป็นบุญของเธอไม่ใช่หรือ...เธอควรจะดีใจสิไม่ใช่ร้องไห้ เธอก็รู้ว่าฉันมีครบทุกอย่างที่สามารถทำให้เธอสบายไปตลอดทั้งชาติ แค่ตามใจฉัน เอาใจฉันมันยากนักรึไง!”