หลงใหลใคร่ครอบครอง

“เอาล่ะสิ ทีนี้ทำไง” เขาบ่นกับตนเอง “เธอ เธอ”
มือเรียวยาวสุขภาพดีเอื้อมไปเขย่าต้นแขนของสาวน้อยที่หลับตาพริ้มข้างกายด้วยความหนักใจ หวังให้หล่อนตื่นขึ้นมาบอกเขาว่าพักอยู่ที่ไหน แต่ก็ไร้ประโยชน์ อันที่จริงเขาไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องชาวบ้านตั้งแต่แรก
“แต่มันยุ่งไปแล้วนี่หว่า ปลุกก็ไม่ยอมตื่น เด็กบ้าเอ๊ย อายุถึงยี่สิบหรือยังก็ไม่รู้ เป็นน้องเป็นนุ่งหน่อยไม่ได้พ่อจะฟาดให้หลังลายเลย” คิดอย่างหงุดหงิดกับพฤติกรรมของสาวเจ้าและผองเพื่อน เพื่อนแท้สินะ ถึงได้ทิ้งไปคนละทิศละทาง เขานึกตำหนิแล้วถือวิสาสะหยิบกระเป๋าสะพายของแม่เจ้าประคุณขึ้นมา
นางสาวเขมิกา ศิริวงศ์ อายุยี่สิบเอ็ดปี...
เขาทวนชื่อเสียงเรียงนามของหญิงสาวข้างกายในใจ รู้สึกสบายใจขึ้นนิดหน่อย อย่างน้อยแม่สาวหน้าใสก็บรรลุนิติภาวะแล้ว ไม่ใช่บุคคลที่ทำให้เขาต้องแหย่ขาข้างหนึ่งเข้าคุกเข้าตะราง
เอาวะ ปลุกไม่ตื่นแบบนี้ก็ไปด้วยกันเลยเถอะ...
เมื่อเขาบอกตนเองเช่นนั้น เสียงสตาร์ตรถจึงดังขึ้นพร้อมเคลื่อนออกจากสถานที่แห่งนั้นอย่างนุ่มนวล ราวกับกลัวว่าจะทำใครบางคนตื่นขึ้นมา