ผลาญหัวใจ

“รู้ใช่ไหมว่าหากแป้งท้อง มันจะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้น"
คนที่เดินออกไปได้ไม่กี่ก้าวถึงกับชะงักเท้า เธอค่อยๆ หมุนตัวกลับมาสบสายตากับคนตัวสูงที่มองเธอผ่านกระจกเงาอยู่ก่อนแล้ว
“พี่จะให้แป้งไปเอามันออก!"
เขาหันกลับมาสาวเท้าเข้ามาใกล้ โน้มใบหน้าลงแล้วพูดในประโยคที่ทำเอาหญิงสาวถึงกับกับตัวแข็งทื่อ ปัญชญาใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด รู้สึกหายใจติดขัด
“พี่กลัวว่าหากเรามีลูก คะแนนความนิยมของพี่จะลดลงใช่ไหม แป้งสัญญาว่า...” เธอกำลังอ้าปากจะพูดความในใจต่อแต่ก็ถูกขัดขึ้นด้วยคำพูดที่เสียดแทงหัวใจจนกระอัก
“พี่ไม่ชอบเด็ก! เกลียดเด็ก มันคือมารหัวขน คือภาระ จะยังไงก็ช่าง หากมันมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา ก็ช่วยจัดการให้เรียบร้อยด้วย"
คำพูดไม่กี่คำแต่เหมือนอาวุธร้ายที่ทิ่มแทงใจเธอให้แหลกสลายได้ในพริบตา น้ำใสๆ ร่วมกันเอ่อท้นบริเวณขอบตาพร้อมจะไหลรินได้ทุกเมื่อ
“แล้วที่ผ่านมาที่พี่พูดกับแป้งล่ะคะ ที่พี่บอกว่าเราจะแต่งงานกัน เราจะไปใช้ชีวิตที่บ้านแม่ครู มีลูกสักสองคน หมายความว่าอะไรคะ"