พู่ระหง...หลงเล่ห์

‘ยายบุ๊ก ฉันว่าคุณเขาชอบแกว่ะ ให้ฉันติดต่อให้เอาไหม’ หนังสือเล่มโปรดของเธอเอ่ยขึ้น
บรรณสรณ์มองไปยังชายหนุ่มที่เธอมักจะเห็นเขานั่งอยู่ที่เดิมเป็นประจำทุกวัน ไม่พูดคุย ไม่สุงสิงกับใคร วันๆถ้าไม่อ่านหนังสือเล่มหนาเตอะ ก็เสียบหูฟังอย่างเดียว นอกจากจะมีสาวๆ แวะเวียนเข้ามาถามหาชั้นหนังสือหรือชื่อหนังสือที่สนใจเท่านั้น แล้วดูเขาสิ ชอบยิ้มหวานให้คนอื่นกับทั่ว ที่กับเธอล่ะทำเก๊ก ตีหน้านิ่งใส เธอกับหญิงสาวในชุดนักศึกษาพวกนั้นต่างกันตรงไหน เธอเองก็เป็นนักศึกษาเหมือนกัน แค่เรียนระดับสูงกว่าเท่านั้นเอง เอิ่ม ก็ปริญญาเอกอ่ะ อายุเธอก็มากกว่านักศึกษาปริญญาตรีนิดเดียวเอ๊ง!
“ไม่ต้องยุ่งเรื่องของฉัน แค่ให้สืบว่าใครเอาพู่ระหงของฉันไป ยังทำไม่ได้เลย” เธอก้มหน้ากระซิบดุหนังสือที่กำลังถืออยู่
ใช่แล้ว! เธอสามารถสื่อสารกับหนังสือได้ ทุกเล่มเลยด้วย! ดังนั้นเวลาไม่อยากอ่านเล่มไหนแต่จำเป็นต้องอ่านก็เลยมักจะใช้ความสามารถพิเศษของตนเองให้เป็นประโยชน์อยู่ร่ำไป จึงเป็นที่มาของการเรียนปริญญาเอกทั้งที่ความสามารถมีไม่เท่าไรนั่นเอง แหะๆ
‘ดูสิๆ เขาเงยหน้ามองเธออีกแล้ว’ หนังสือเล่มเดิมเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ยายรส!”
‘โรสแมรี่ย่ะ’
บรรณสรณ์กลอกตากับชื่อของหนังสือเล่มโปรด เพราะหนังสือที่เธอถืออยู่ในมือชื่อว่า “เมนูรสแซ่บ!” แล้วเอาอะไรมาโรสแมรี่!
“เขาแค่ขยับแว่นไหม”
‘เขาขยิบตา! ฉันเห็น!’
“เหมือนเธอจะลืมว่าตัวเองไม่มีตานะยายเมนูรสแซ่บ!”
‘อร้ายยยยย คนหยาบคายยย’ บรรณสรณ์รีบหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบหูอีกครั้ง เมื่อหนังสือในมือของเธอเริ่มโวยวาย และหนังสือเล่มอื่นๆเริ่มส่งเสียงดังจนฟังไม่รู้เรื่อง แต่ในห้องสมุดก็ยังคงเงียบสงบเหมือนเดิม เพราะมีเพียงเธอคนเดียวที่สื่อสารกับหนังสือเหล่านี้ได้