รักสุดท้ายกับคุณชายเพอร์เฟ็กต์

“ทำไมคุณถึงมาเป็นช่างภาพล่ะ” เขาถามอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยหลังจากเดินมาหย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้ตัวถัดไปจากเธอ

“อืม!” หญิงสาวทำปากล่างยื่นๆ แล้วใช้นิ้วชี้เคาะที่คาง “ฉันว่ารูปถ่ายเหมือนไทม์แมชชีนมันบอกเล่าอดีตได้ และที่สำคัญมันสามารถเก็บความทรงจำได้ทั้งของฉันและคนอื่นๆ คุณลองคิดดูสิถ้าเกิดจู่ๆ คุณตื่นมาแล้วจำอะไรไม่ได้เลย อย่างน้อยรูปถ่ายเหล่านี้มันก็ยังบอกได้ว่าเราเคยไปไหนมาบ้าง เคยรู้จักใครบ้างคุณว่าจริงไหมล่ะ”

“อืม...มันก็จริง” เขาพยักหน้าเห็นด้วย

“แล้วคุณล่ะจริงๆ อยากทำอะไร” เธอถามกลับขณะดึงเมมโมรี่การ์ดออกมาจากกล้องถ่ายรูปและเสียบเข้ากับโน๊ตบุ๊ค

“ผมเหรอ...อืม” คนถูกถามทำท่าคิด “เกษตรกรมั้ง”

“มั้งก็แสดงว่าไม่แน่ใจ” เธอว่าพลางกดปุ่มเลื่อนดูรูปภาพทีละรูป

“ไม่รู้สิ ผมชอบต้นไม้น่ะ” ชายหนุ่มบอกด้วยแววตาที่เหมือนกำลังนึกถึงอะไรบางอย่าง