คุณหนูรองตระกูลเสิ่น

“เจ้าเป็นสตรีตัวเล็กถึงเพียงนี้ จักสามารถช่วยอะไรพวกข้าได้” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เมื่อเสิ่นชิงหลีได้ยินเช่นนั้น ก็รีบพูดออกไปทันทีว่า

“ถึงข้าจะตัวเล็กเอวบางร่างน้อย หน้าตาสะสวยผิวพรรณเปล่งปลั่ง แต่ข้าก็หาไร้ความสามารถไม่ ท่านเคยได้ยินเรื่องราชสีห์กับหนูหรือไม่เจ้าคะท่านแม่ทัพ ราชสีห์ถึงแม้จะตัวใหญ่น่าเกรงขาม แต่ก็ต้องมีสักครั้งที่มันพลาดโดนกับดักของพรานป่า แต่ถ้าวันนั้นหนูตัวน้อยที่มันคิดว่าไร้เรี่ยวแรงและพิษสง ไม่เข้ามาช่วยกัดเชือกที่มัดมันไว้มันก็คงต้องตายไปแล้ว เพราะฉะนั้นท่านอย่ามองมันที่เห็นว่ามันตัวเล็ก จงมองที่ความตั้งใจและหัวใจที่สู้ของมันสิเจ้าคะ ท่านแม่ทัพหลง” เสิ่นชิงหลีอธิบายร่ายยาวแบบไม่หยุดหายใจ จึงทำให้แม่ทัพหนุ่มและคนอื่นๆ ที่นั่งฟังอยู่นั้นถึงกับอึ้งพูดอันใดไม่ออก ก็จริงอย่างที่นางพูดทุกประการ และเขาก็เข้าใจในจุดประสงค์ที่นางกล่าว แต่เขาไม่เข้าใจที่นางชมตัวเองว่า นางเอวบางร่างน้อยหน้าตาสะสวยผิวพรรณเปล่งปลั่งนี่สิ มีสตรีที่ใดกันเขากล่าวชมตัวเองเช่นนี้ ถึงแม้มันจะจริงก็เถอะ แต่นางช่าง …ช่าง….เฮ้อ! ช่างมันเถอะ

“ข้าเห็นด้วยกับนาง เผื่อบางทีนางอาจจะช่วยพวกเราได้” องค์ชายหยางเฟยหลงเอ่ยขึ้น

“ข้าก็เห็นด้วย” ไห่จินกล่าวเสริม

“ถ้าเช่นนั้นก็เอาสารลับนั่นให้นางดูก็แล้วกันซื่อหยาง” องค์ชายเอ่ยบอกซื่อหยางสหายของเขา

“อืม..ก็ได้” เสิ่นซื่อหยางตอบสั้นๆ นั่นก็ทำให้เสิ่นชิงหลีดีใจสุดๆ ยิ้มไม่ยอมหุบ

“นี่คือสารลับที่เจ้าอยากรู้” ว่าแล้วพี่ชายของนางก็ยื่นสารลับฉบับหนึ่งให้นางดู เมื่อเสิ่นชิงหลีเปิดอ่านแล้ว ก็ต้องตกใจจนต้องเอ่ยออกมา

“นะ…นี่มัน”

“ข้านึกไว้แล้วว่าเจ้าไม่สามารถช่วยอันใดพวกข้าได้ เจ้าก็อ่านไม่ออกใช่หรือไม่?” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยขึ้น เสิ่นชิงหลียังคงเงียบเพียงครู่ หลังจากนั้นนางจึงเอ่ยถามทุกคนว่า

“พวกท่านได้สารลับฉบับนี้มาจากที่ใดกันเจ้าคะ”

“จากนกพิราบสื่อสารตัวหนึ่ง สายลับของเราจับมันได้ขณะมันบินข้ามฝั่งมา” พี่ชายใหญ่ของนางตอบออกไป

“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้วเจ้าค่ะ”

“เรื่องอันใดรึชิงหลี” ไห่จินเอ่ยถามออกไป

“เรื่องคอขาดบาดตายเจ้าค่ะ”

“เรื่องคอขาดบาดตายเช่นนั้นหรือ?”องค์ชายหยางเฟยหลงเอ่ยขึ้น

“เพคะองค์ชาย” เมื่อเสิ่นชิงหลีพูดจบทุกคนก็กำลังคิดว่ามันเป็นเรื่องอะไร แต่เสิ่นซื่อหยางได้สติจึงเอ่ยขึ้นมาอย่างตกใจ

“ดะ…เดี๋ยวก่อนนะหลีเออร์ เมื่อครู่นี้เจ้าบอกว่าในสารลับบอกว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตายอย่างงั้นหรือ?”

“เจ้าค่ะพี่ใหญ่”

“แล้วเจ้ารู้ได้อย่างว่ามันเป็นเรื่องนี้ นอกเสียจากว่า.. เจ้าอ่านมันออก” เสิ่นซื่อหยางเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ใช่เจ้าค่ะ ข้าอ่านออกและไม่ใช่แค่อ่านออกนะเจ้าคะ ข้ายังเขียนได้อีกด้วยเจ้าค่ะ” ในสารลับฉบับนี้มันเขียนด้วยภาษาอังกฤษในแบบโลกเดิมของนาง แต่ที่นี่เขาเรียกว่าภาษาอะไรนางก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันเป็นภาษาของพวกต่างแคว้นต่างเผ่าที่อยู่ไกลแสนไกล และเนื้อหาในนี้สั้นๆ แต่เข้าใจง่าย ถ้าเป็นไปได้นางก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลย

บุรุษทั้งสี่ตกใจไม่น้อย เมื่อรู้ว่านางอ่านภาษาแปลกประหลาดของพวกต่างแคว้นได้ นี่พวกเขาประเมิณนางต่ำเกินไปใช่หรือไม่ ดูเหมือนว่าสิ่งแปลกประหลาดต่างๆ จะมาคู่กับนางเสมอ

“หลีเออร์ เจ้าทำให้พี่ประหลาดใจอีกครั้งแล้วนะรู้ตัวหรือไม่” เสิ่นซื่อหยางเอ่ยขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ว่าน้องสาวของเขาจะมีความสามารถมากขนาดนี้

“แล้วในสารลับฉบับนี้มันเขียนไว้ว่าอย่างไรหรือชิงหลี” องค์ชายหยางเฟยหลงเอ่ยถามด้วยความอยากรู้เป็นอย่างมาก

“ในสารลับฉบับนี้เขียนไว้ว่า สังหารฮ่องเต้ต้าหลี่ ในวันที่เจ็ดเดือนยี่เจ้าค่ะ”

“เดือนนี้คือเดือนยี่” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยขึ้น

“วันที่เจ็ดเป็นวันประสูติของเสด็จพ่อข้า” องค์ชายหยางเฟยหลงเอ่ยขึ้นเช่นกัน

“ถ้าเช่นนั้นก็หมายความว่า…”ทั้งหมดเอ่ยขึ้นพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย

“พวกมันจะสังหารฮ่องเต้ในวันประสูติของพระองค์” เสิ่นซื่อหยางเอ่ยขึ้น

“ใช่..นั่นก็คืออีก สิบวันข้างหน้า” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกเช่นกัน

“แล้วพวกเราจะทำเช่นไรกันดี” ไห่จินเอ่ยขึ้น และในขณะที่บรรยากาศภายในห้องเงียบและไร้เสียงใดๆ จู่ๆ เสิ่นชิงหลีก็ได้เอ่ยขึ้น

“ข้ามีวิธี”

“วิธีอันใด” บุรุษทั้งสี่หันหน้ามาหาเสิ่นชิงหลีและเอ่ยถามขึ้นพร้อมกัน แต่นางไม่ตอบในทันที หญิงสาวยืนนิ่งเพียงครู่อีกครั้งเพื่อใช้ความคิด แล้วจึงเอ่ยออกไปสั้นๆ ว่า

“ฤาษีแปลงสาร”