หนึ่งฤทัยใจจักขาด

​
หากมิใช่ว่าเธอได้ให้คำสัญญาว่าจะมิขอปฏิพัทธ์รักมั่นกับผู้ใดหากสิ่งที่ปรารถนายังไม่สำเร็จลุล่วง

จะทำเช่นไรหากสิ่งที่รอคอยมาเนิ่นนานต้องมลายหายสิ้นไปเพราะชายเพียงคนเดียว

กลับกันเขากลับรักมั่นแต่เพียงเธอ

“นับต่อแต่นี้ไปชื่อฟองคำจักมิใช่ชื่อของเด็กสาวผู้ขลาดเขลาเยี่ยงเจ้า หากแต่เป็นแม่นายพุดแก้วของเรือนดาหลาผู้ที่ใครๆ ที่แม้จะเอื้อนเอ่ยชื่อนี้ออกมาต่างก็พาให้ยำเกรงกันเสียทั้งสิ้น”

เพื่อการแก้แค้นและทวงคืนความยุติธรรมให้กับบิดาที่เสียไปด้วยเหตุจากถูกหักหลังและป้ายสีเจ้าของเรือนชมดาวจึงทำให้ฟองคำเด็กสาวผู้ใสซื่อจำต้องละทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง เหลือเพียงแม่นายพุดแก้วที่ไร้รัก ไร้หัวใจ เย็นชาต่อทุกสิ่ง เพื่อปรารถนาถึงการใหญ่ในภายภาคหน้าไว้เพียงสิ่งเดียว แม้แต่เสี้ยวใจก็มิอาจรักผู้ใดได้

“หากเจ้ามีรักเมื่อใด สิ่งที่ปรารถนาย่อมพังมลายหายสิ้นไป จงจำคำข้าไว้”

นับจากเด็กน้อยตัวผอมเกร็งได้ให้คำมั่นสัญญาไว้ว่าหากสิ่งที่ปรารถนาพึงมีไม่สำเร็จจะมิยอมมีรักดั่งคำที่ได้ให้สัจไว้ต่อแม่หมอผู้แกร่งกล้าด้วยวิชาอาคมคุณไสย จะกลับคำก็หาควรกระทำไม่

ทว่าเมื่อวาสนาฤๅบุพเพนำพา ทำให้ดวงใจที่ไม่เคยกระตุกไหวต่อสิ่งใดได้สั่นคลอนจนทรวงในพ่ายสิ้นเสียไร้ซึ่งการต่อกรของคุณเปลว เจ้าสัววาณิชย์ ผู้มั่งคั่ง ชายที่คอยเทียวหยอดคำหวานให้แม่หญิงงามอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน มีฤาใจที่ด้านชาจักไม่รู้สึกรู้สาดั่งหินผาศิลาเหล็ก

“ขอเพียงเจ้าเอ็นดูพี่บ้าง สักนิดของเสี้ยวใจก็ยังดี”

หากแต่ชายผู้นี้นั้นมิใช่บุตรชายคนรองของเจ้าของเรือนชมดาว ผู้เป็นดั่งคำปรารถนาสุดท้ายในชีวิตของตน ปรปักษ์ที่เสียดแทงกลางใจมานานนับหลายปี

“รักนั้นเป็นเช่นไร เจ็บปวดฤาไม่… ไยทำให้ผู้คนมากมายหลั่งน้ำตาแลยิ้มได้อย่างสุขใจภายในเวลาเดียวกัน ข้าอยากสัมผัสความรู้สึกนั้นเหลือเกิน”

ท้ายที่สุดผลสุดท้ายจะเป็นเช่นไรย่อมเจ็บปวดมิต่างกัน…

​