หักเหลี่ยมรักเทพบุตรร้าย

ร็อกแซนด์ แมคแคนซี ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทเครื่องสำอางยักษ์ใหญ่ที่มีสาขาไปทั่วโลก ด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาราวเทพบุตร นัยน์ตาสีน้ำตาลทองที่แสนมีเสน่ห์ และความมีอัธยาศัยดี ทำให้เขามีเพื่อนมากมาย รวมไปถึงสาวๆ ที่พร้อมจะนอนรอเขาอยู่บนเตียงด้วย ทุกคนเหมือนจะยกย่องให้เขาเป็นคาสโนวาตัวร้ายที่ไม่เคยจริงจังกับใคร แต่ไม่รู้ว่าพรหมลิขิตบันดาลหรืออย่างไร จึงทำให้เขาถูกหักเหลี่ยมเต็มๆ เมื่อได้พบกับหญิงสาวสวยนัยน์คมดุผู้นั้น

ระย้าทิพย์ เพชรบัณฑิต นางแบบชั้นแนวหน้าของเมืองไทย ผู้ผันตัวมาเป็นดีไซเนอร์อนาคตไกล ด้วยความหลังฝังใจหลายๆ อย่าง ทำให้เธอเกลียดผู้ชายเข้ากระดูกดำ เธอเป็นคนสวย มีเสน่ห์ ทว่าเข้าถึงยากมากเหลือเกิน เพราะความที่หญิงสาวมีนิสัยขวานผ่าซาก พูดจาไม่รักษาน้ำใจใคร บรรดาผู้ชายที่เข้ามาจีบจึงได้กระโจนหนีแทบไม่ทันเมื่อเจอสาวดุราวแม่เสือสาวเช่นเธอ จะมีก็แต่เขานั่นแหละ ไล่เท่าไรก็ไม่ไป ด่าเท่าไรก็ยังยิ้ม สรุปแล้วเขาเป็นโรคจิตชอบเสพความซาดิสต์ใช่ไหม

“ผมขอตัวไปดูแลลูกค้าคนอื่นๆ ต่อนะครับ เชิญคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงรับประทานอาหารกันก่อน พอท้องอิ่มแล้วจะได้ไม่ทะเลาะกัน รู้ไหมครับว่าเวลาหิวๆ คนเรามักคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร ยังไงก็ขอให้ทั้งคู่คืนดีกันไวไวนะครับ เป็นคนรักกันต้องรู้จักอ่อนข้อให้กันบ้าง ชีวิตรักถึงจะยืนยาว”

ระย้าทิพย์ถึงกับยืนขึ้นเลยทีเดียว แต่ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยค้านคำพูดเหล่านั้นของพนักงานหนุ่ม เขาก็หันหลังเดินหนีเธอไปอย่างรวดเร็ว ทำให้หญิงสาวได้แต่กัดปากตัวเองอย่างขัดใจเป็นที่สุด แล้วจึงหย่อนสะโพกลงนั่งด้วยท่าทีไม่พอใจเลยสักนิด ผิดกับร็อกแซนด์ที่หัวเราะคิกคัก ดูมีความสุขเหลือเกิน ที่ถูกเข้าใจผิดว่าทั้งคู่เป็นคู่รักที่กำลังมีเรื่องทะเลาะกันอยู่

“บ้าจริงเชียว อีตานั่นใช้ตามองหรือหัวเข่ามอง ถึงคิดว่าเราสองคนเป็น...”

หญิงสาวไม่อยากเอ่ยคำว่าแฟนหรือคนรัก หรืออะไรในทำนองนั้นให้กระดากปากตัวเอง จึงหยุดพูดกลางคัน แล้วตวัดสายตามองร็อกแซนด์อย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไร

“เป็นแฟนกัน”

เธออุตส่าห์ตัดประโยค ไม่พูดต่อแล้วนะ เขาจะมาเล่นต่อคำกับเธอทำไมให้ยิ่งหงุดหงิดหนักไปกว่าเดิม

“อย่าพูดแบบนั้นให้ฉันขนลุกได้ไหม”

“ขนลุกทำไม ใครๆ ก็อยากเป็นแฟนกับร็อกแซนด์ แมคแคนซีทั้งนั้น”

“ยกเว้นฉัน”

“เชื่อไหมว่าสักวัน ผมจะทำให้คุณเป็นแฟนของผม”

“ไม่มีวัน เพราะฉันเกลียดผู้ชาย แต่ถ้าคุณยอมลงทุนไปเฉือนเอาอวัยวะน่ารังเกียจของตัวเองออก ฉันอาจจะยอมพิจารณาดูอีกที”