Conagher

คอแนเกอร์

คนในแถบตะวันตกนี้เหงากันทั้งนั้น ผู้ชายหรือผู้หญิงที่ต้องทำงานตามลำพัง หรือรู้สึกว้าเหว่ บ้านแต่ละหลังตั้งอยู่ห่างกัน หัวใจคงให้หากัน ถึงได้ฝากสายลมช่วยหาคำตอบ คนเหงาชอบนั่งมองขอบฟ้าแล้วคิดว่ามีอะไรหรือใครอยู่ตรงนั้นบ้าง คนที่อยู่ตามลำพังกับความว่างเปล่า...ก็เหมือนนักโทษ

ตัวเขาเองก็เหมือนนักโทษเช่นกัน เขาไม่เคยหนีโรงเรียน เพราะไม่เคยเรียน เขาทำงานตั้งแต่มือกำเครื่องมือต่าง ๆ ได้รอบ และทำงานนับแต่นั้นมา ชีวิตของเขาอยู่บนหลังม้าและตระเวนไป ตามทุ่งกว้า เขาต้องทนกับฝุ่นและความร้อนสูง ยามเดินทางไปกับขบวนรถม้า ข้ามทุ่งกว้าง เขาหวังว่าเมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิ เมื่อลมเปลี่ยนทิศ เขาจะส่งข่าวกลับไปให้คนที่เขียนบันทึกพวกนี้ เพื่อบอกว่าหล่อน ไม่ว้าเหว่แล้ว เพราะมีคนอ่านข้อความที่หล่อนเขียน แต่ลมอาจไม่พัดไปทางนั้น หรือหล่อนอาจไม่พบกระดาษของเขาก็ได้...