เปรมฤดี

“เจียมตัวเสียบ้างเถิด คุณฤดีเธออยู่สูงนัก...ลูกเจ๊กขายก๋วยเตี๋ยวอย่างเอ็งจะไปเทียบชั้นอะไรเธอได้”



กี่ครั้งกันแล้วหนอที่แม่ของเปรมลูกคนจีนขายก๋วยเตี๋ยวอยู่ในตรอกเจ๊กคอยตอกย้ำเรื่องความรักที่ไม่เหมาะสม ทั้งยังต่ำศักดิ์ ความเป็นไปได้ไม่มี ไม่ต่างจากเดินอยู่ในป่ามืดมิดไร้แสงไฟ เห็นทีหากเทียบได้คงจะเปรียบได้ดั่งเช่นดอกฟ้ากับหมาวัดก็คงจะไม่ต่างนัก



แต่จะให้ทำอย่างไรกันเล่าในเมื่อไอ้หมาวัดตัวนี้มันช่างเป็นหมาที่ซื่อสัตย์นัก เพียงแค่เจ้าของโยนเศษอาหารให้น้อยนิดมันก็รักนายของมันไปจนวันตายเสียแล้ว...



“ฉันรู้ดีจ๊ะแม่ หากห้ามไม่ให้รักมันง่ายราวกับคราตกหลุมรักฉันคงทำไปแล้ว ไม่มานั่งกลัดกลุ้มเช่นนี้หรอก”



ใช่แล้ว...

เปรมรักคุณฤดีเธออย่างสุดหัวใจเชียว...



“เหตุใดพี่จึงไม่เรียกน้องว่าน้องฤดีเช่นเดิม เหตุใดพี่จึงเรียกน้องว่าคุณฤดี...ไม่คิดถึง ไม่มีใจให้น้องแล้วหรือ?”



“เกรงว่าจะไม่เหมาะสม หากพี่เรียกคุณฤดีเช่นนั้น...” เปรมช้อนสายตาที่ก้มมองต่ำขึ้นราวกับคนขลาดเขลา ไม่ใช่ความขลาดเขลาหรอกแต่เป็นเพราะรู้ดีว่าไม่ควร เปรมเจ็บปวดใจเหลือเกินหากน้องฤดีคนนี้ยังคิดเข้าใจผิดเช่นนั้น “...แต่ได้โปรดอย่าคิดว่าพี่ไม่คิดถึง ไม่มีใจให้น้องเลย แค่เห็นน้องเจ็บเพียงน้อยนิดพี่ก็แทบจะขาดใจเสียแล้ว เช่นนั้นพี่จะไม่มีใจรักน้องแล้วได้อย่างไร”