วรุณไหว

เธอเกลียดฝน ฝนที่โปรยปรายลงมาผิดที่ผิดเวลา นำพาความทุกข์ตรมเข้ามาในชีวิต

แม้ว่าเธอจะคือหยาดฝนนั้นเสียเอง

ส่วนเขาคือวรุณ คนที่มาพร้อมกับฝนที่เกลียด

แต่ในวันที่เธอถูกพายุกระหน่ำทับถม เขากลับเป็นคนที่ดลให้ความรุนแรงนั้นเบาบาง

และคอยโอบอุ้มเธอไว้



+++


หยาดฝนสะอื้น “ฉันไม่ควรได้รับความสุขเหล่านั้น” เธอกลืนน้ำลาย

“คุณพูดอะไรน่ะ” วรุณขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงไม่ควรมีความสุข”

ฟ้าร้องครืนคราง เสียงของเธอดังแทรกสายฝนจนเขาแทบไม่ได้ยิน “เพราะฉันไม่ควรเกิดมา”

“อย่าเหลวไหล” วรุณดุเธอเสียงเข้มทันที สักพักจึงผ่อนเสียงให้ทอดยาวแต่ฟังชัดเจนว่า “คุณหยาด คุณกำลังตกใจ เลยพยายามดึงสิ่งที่ไม่เกี่ยวกันเลยเข้าหากัน”

น่าแปลกที่เสียงของเขาชัดเจนท่ามกลางคลื่นกับฟ้าที่กำลังแข่งกันคำราม

“ความสุขเป็นของคุณ ไม่มีใครเอามันไปจากคุณได้ และไม่มีอะไรที่คุณต้องแลกเพื่อได้มันมา”

สายตาหยาดฝนถูกตรึงไว้ที่เขา มือร้อนผ่าวของเขาแนบลงมาทับคราบน้ำตาบนแก้ม “อย่าร้องไห้”



+++


นักเขียนขอโฆษณาว่านางเอกน่ารัก พระเอกแสนดี ใครชอบพระเอกสายละมุนอบอุ่นเชิญทางนี้ค่ะ