ลาเต้ร้อนเหมือนเดิมนะครับ

“ลาเต้ร้อนเหมือนเดิมนะครับ”

ประโยคคุ้นเคยในบ่ายวันศุกร์จากบาริสต้าประจำร้าน Little sweet ทำให้ผมอมยิ้ม ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งสวมผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาล มีแมวสีขาวกำลังยิ้มแฉ่งประดับตรงอกก้มหน้าตั้งอกตั้งใจชงเครื่องดื่มเหมือนเช่นเคย ภาพนี้คุ้นตาเขาที่เป็นลูกค้าประจำเช่นกัน

ฤดูกาล สั่งเครื่องดื่มเสร็จจึงเดินไปนั่งยังโต๊ะประจำซึ่งติดกับกระจกซึ่งมองเห็นสวนเล็กๆ ด้านข้างของร้าน เขาไม่รู้จักพนักงานท่าทางสุภาพใจดีผู้นั้นแต่แอบเรียกว่า ‘คุณลาเต้’

เขาพบกับคุณลาเต้ทุกบ่ายวันศุกร์ เจอกันครั้งแรกก็เป็นช่วงเวลาบ่ายเช่นนี้ จากที่ไม่ใส่ใจเงยหน้ามองหลังยืนสั่งเครื่องดื่ม เสียงทุ้มแฝงด้วยความอบอุ่นทำให้เขาเงยหน้าขึ้นพบกับรอยยิ้มเฉกเช่นเดียวกับเสียง

‘ใจดี’ ประโยคนี้ดังขึ้นในใจทันทีที่สบตาและได้เห็นรอยยิ้มของคุณลาเต้ จากวันแรกจวบจนวันนี้น่าจะครบปีแล้วกระมัง

ทุกบ่ายวันศุกร์เราจะพบกัน

ผมจะได้ดื่มด่ำกาแฟร้อนฝีมือคุณลาเต้