ห้วงใจรักคนเถื่อน

ครานี้เขาถึงกับตื่นเต็มตา ไม่มีอาการง่วงให้รู้สึก ที่รู้สึกอยู่ตอนนี้มันคือความจริงที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดในชีวิต มือแกร่งไม่รีรอจับผ้าห่มที่พาดอยู่ตรงเอวสอบอย่างหมิ่นแหม่ออกจากตัว แค่ได้เห็นถึงกับหงายหลังล้มตึงลงไป!
สภาพตัวเองนี่เรียกได้ว่า ‘ล่อนจ้อน’ ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยแม้แต่ชิ้นเดียว โตมาจนอายุอานามปาเข้าไปเลขสามทำไมเรื่องแค่นี้เขาถึงจะไม่รู้ แต่ที่อยากรู้คือกับใครต่างหาก
เรื่องที่ควรง่าย กลับไม่ง่ายอย่างที่คิดเมื่อคนที่เขาเต็มใจกลับปฏิเสธเขาซะเสียงแข็ง

“ไม่! บอกว่าอย่ามายุ่งไง” หญิงสาววาดลาดลายแสดงงิ้วใส่ทันทีที่เรี่ยวแรงกลับมาคะคอกใส่เขาด้วยความโกรธเคือง เธอก็บอกอยู่แล้วว่าอย่ามายุ่ง ไม่อยากให้มายุ่งก็ไม่ต้องมาข้องเกี่ยวกัน แค่นี้ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง
“ไม่!” ในเมื่อกล้าขึ้นเสียงกับเขาก่อนทำไมเขาจะไม่กล้าสวนกลับ เป็นผู้หญิงต้องยอมอ่อนข้อให้ผู้ชาย ไม่ใช่ให้ผู้ชายอ่อนข้อก่อน แข็งได้แต่ห้ามดื้อ
“ไม่ ห้ามยุ่งกับบาลีอีก” หญิงสาวย่นหน้าด้วยความไม่ชอบใจ ทั้งโกรธเคืองที่เขากอดรัดซะแน่น แล้วไหนจะตะคอกเธอกลับอีก มือเล็กผลักใสร่างใหญ่ออกห่างแต่เขากลับกอดรัดแน่นเสียจนหายใจลำบาก “ปล่อยน๊า...”
“ก็พี่บอกว่าไม่ไง ถ้าท้องขึ้นมาจะทำยังไง” เสียงทุ้มตะคอกกลับคนหัวแข็งอย่างเหลืออด จะให้เขาทำยังไง สาวๆ ทั้งหลายต่างอยากได้เขากันทั้งนั้น

‘บ้ารึเปล่าวะ’ สบถคำหยาบคายในใจอย่างโมโห