มะม่วง ฟ้าลั่น

“เห้ยไอ้ม่วง!”

ผมเงยหน้าขึ้นมอง ตั้มคนเดิมนั่นเอง... ผมยิ้มให้เขา “วันนี้ไม่มีการบ้านนะตั้ม”

“เออ กูรู้”

“อ่า...”

...ถ้ารู้แล้ว มาหาผมทำไม...

“วันนี้เอาเงินมาป้ะ? ขอยืมเงินมึงหน่อยดิ”

“หา?” ผมขมวดคิ้วมุ่น “อะ... เอ่อ... ตั้มจะเอาไปทำอะไร”

“เออน่า จะทำอะไรก็เรื่องของกูเถอะ”

“แต่ว่า...”

“นี่มึงอยากมีเรื่องเหรอวะ!”

“!!!”

แน่นอน... ผมไม่อยากมี

“อะ... เอ่อ... ละ...แล้วตั้ม...ตั้มอยากได้เท่าไหร่” มือที่เริ่มสั่นของผมค่อยๆ ขยับไปที่กระเป๋ากางเกงช้าๆ

“มึงมีแค่ไหน กูก็เอาแค่นั้นนั่นแหละ”

“!!!”

“นี่กูใจดีกับมึงมากแล้วนะไอ้ม่วง”

“แต่... แต่มันมีค่าหนังสือของคุณแม่...”

“เห้ย!!!”

“เฮือก!!” ผมสะดุ้งโหยง เมื่อคราวนี้มีคนตัวใหญ่อีกเกือบสิบคนกรูกันเข้ามาล้อมโต๊ะเรียนของผมไว้

ผมรู้สึกราวกับร่างกายตัวเองหดเล็กลงหลายเท่าตัว

“อย่าลีลาได้ไหมวะไอ้ม่วง!” กาย ที่เป็นเพื่อนสนิทของตั้ม ตะโกนลั่น

และเหมือนเคย...เพื่อนคนอื่นในห้องแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

“มีเงินเท่าไหร่ก็เอามาถ้าไม่อยากปากแตกกลับบ้าน”

“...”

“เชี่ยม่วง!”

“ไม่ต้องเสียงดังหรอกกาย” ผมพยายามบังคับริมฝีปากตัวเองให้ฉีกยิ้ม “ระ...เราให้นะ” ผมยื่นทั้งกระเป๋าให้เขา “พวกนายคงมีเรื่องจำเป็นต้องใช้ล่ะสิ”

“...”

“...”

“...”

พวกนั้นนิ่งงันกันไปซักพัก

ขณะที่ผมทำได้เพียงส่งยิ้มโง่ๆ ต่อไป

แล้วไม่นานนัก กายกับตั้ม ก็เดินนำกลุ่มคนตัวใหญ่ออกห่างไปจากโต๊ะของผม

ผมหุบรอยยิ้มลง... ถอนหายใจออกมาเบาๆ

...ไม่เป็นไร...

...บอกคุณแม่ว่าทำหาย คุณแม่คงไม่ว่าอะไรหรอก...

...กายกับตั้มคงมีเรื่องที่สำคัญกว่า...

...ใช่แล้ว มันเป็นอย่างนั้นนั่นแหละ...