ท่ามกลางใจ (เขา)

ความสุขของพีรวัชคือการได้อยู่กับวีดาและสองแมว ซึ่งเขาเชื่อมั่นว่าจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป กระทั่ง...คนรักเก่า ซึ่งเป็นรักแรกสมัยมัธยมปลายของเขาปรากฏกายขึ้น
ความสับสนปนหวั่นไหวก็บังเกิด...
............................

พีรวัชพยักหน้ายอมรับคำพูดของวีดาอย่างไม่สามารถโต้แย้งได้
“เพราะงั้น เราห่างกันสักพัก”
“วีดา...”
“มันเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว เพราะฉันจะไม่อยู่กับคนที่ไม่รู้ว่ายังรักฉันอยู่หรือเปล่า หรือรักคนอื่นกันแน่”
“ขอเวลาผมได้ไหม”
“เวลาอะไร คุณจะพยายามตัดใจจากเขางั้นเหรอ”
“ใช่...”
“แต่ฉันไม่ต้องการแบบนั้น ฉันไม่ต้องการผู้ชายที่ต้องใช้ความพยายามในการตัดใจจากผู้หญิงอีกคน เพื่อมารักฉันเหมือนเดิม ฉันไม่ต้องการ” แม้น้ำเสียงเธอจะนิ่งเรียบ ทว่าแววตามันเต็มไปด้วยความเจ็บช้ำ
“งั้นขอเวลาให้ผมได้รู้ใจตัวเองให้แน่ชัดได้ไหม” เขาวิงวอน
“ได้ คุณไปคุยไปใกล้ชิดกับเขา เพื่อจะได้รู้ว่ารู้สึกกับเขาอย่างไรกันแน่ เมื่อมั่นใจว่ารักเขาจริงๆ ฉันยินดีปล่อยคุณไป”

........................