อย่าเปลืองใจให้ความหลัง

ถึงวัณณัทเป็นคนสูงใหญ่ แต่แกร่งไปทั้งตัว แกร่งอย่างเสือ ไม่ใช่ตุ๊กตาหมี

หล่อนบอกตัวเองว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เล่นๆ เขามีความน่าเกรงขามอยู่ในตัว ร่างใหญ่ และบุคลิกก็ใหญ่
เขาเป็นคนประเภทคุมอำนาจไว้ในมือ ฉลาด เฉียบคม และอันตรายกว่าไฟฟ้าแรงสูง
หล่อนไม่ทราบว่า รู้ได้อย่างไรว่า ผู้ชายคนนี้มีอันตรายคุกคามอยู่ในตัว
แต่เพียงแวบแรกที่เห็น ก็คล้ายกับว่าเขาส่งสัญญาณเตือนมา
หล่อนจำได้ว่า นึกดีใจที่วัตสรไม่รอขออนุญาตพี่ชายในอันที่จะแต่งงานกับหล่อน

รสวดีเตรียมตัวอยู่แล้วว่า จะอย่างไรก็ต้องทำใจให้ชอบ ‘พี่ณัท’ ของวัตสร เพราะวัตสรรักเขามาก
และเขาก็ดูจะเป็นคนดี ประกอบกับที่มีกันอยู่ ‘สองคนพี่น้อง’ เหมือนไร้ญาติขาดมิตรด้วยกันทั้งคู่
หล่อนตั้งใจจะบอก ‘พี่ณัท’ ที่น่ารักเหมือนตุ๊กตาหมีว่า ไม่ต้องห่วงน้องชายและเพื่อนคนเดียวของเขา
หล่อนจะเป็นภรรยาที่ดีของวัตสร หล่อนรักเขามากและจะดูแลเขาให้มีความสุข

แต่พอเจอ ‘พี่ณัท’ เป็นผู้ชายหนุ่มรูปงาม แข็งแกร่งและทรงพลัง ออกมาดพยัคฆ์ในทุกอิริยาบถ รสวดีก็พูดไม่ออก
แทนที่จะปวารณาตัวอย่างเด็กสัญญาผู้ใหญ่ว่า จะรักวัตสรตลอดไป
หล่อนก็มีความรู้สึกเหมือนจะต้องหาทางพิสูจน์ตัวว่า หล่อนก็หนึ่งเหมือนกัน

แต่เมื่อวัตสรตาย ก็ทำให้รสวดีและวัณณัทได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น

“รสคิดว่าเราสองคนจะคบกันฉันมิตรไปได้อีกนานสักเท่าไหร่”
“พี่ณัทเป็นญาติและเป็นเพื่อนของคุณสรนะคะ ไม่ใช่ของรส”
“สรตายไปกว่าปีแล้ว รสกับพี่ยังพบกันออกบ่อย”
“เพราะพี่ณัทมีความรู้สึกส่วนตัวของพี่ณัทเองน่ะซีคะว่าควรช่วยดูแลรับผิดชอบลูกเมียของคุณสร”
“ความรับผิดชอบ” เขาพูดช้าๆ “รสคิดว่าที่พี่เทียวไปเทียวมา คอยดูแลรสกับลูกนี่นะ เป็นเพราะพี่เห็นกับสรเท่านั้นเองหรือ?”
“รสทราบว่าพี่ณัทรักหลานด้วยค่ะ” หล่อนยอมรับ
“งั้นซี พี่รักหลาน รสปัดตัวออกวงนอกเสียเลย”
“เอาละ” เขาพูดต่อ “รสรู้ว่าพี่รักลูกของรสแล้วพี่รู้สึกยังไงกับตัวรส บอกหน่อยซิ”
“ไม่ทราบ ไม่เคยคิด” หล่อนพูดห้วนๆ
“ก็คิดเสียบ้างซี” เขาตะคอกเบาๆ