นางบำเรอเติมใจ

“คุณฉันไม่...”
“ผู้หญิงที่ไม่ได้ไร้เดียงสา แต่ทำตัวไร้เดียงสา มันไม่ได้น่าสนใจหรอกนะ” แกริคก้มหน้าลงไปพูดกับเธอ มองหญิงสาวเต็มตา ซึ่งพิรุณรักกำลังแยกคำพูดของเขากับความกลัวออกจากกัน พอเข้าใจในคำพูดของเขา เธอก็นึกโกรธขึ้นมา นี่เขาหาว่าเธอแกล้งทำตัวไร้เดียงสาอย่างนั้นเหรอ
“แล้วใครบอกว่าฉันไร้เดียงสา” เธอใจกล้าเถียงเขา เธอไม่ได้ไร้เดียงสา เธอแค่ไม่เคยและไม่รู้ต้องทำตัวยังไงเมื่ออยู่ใกล้เขา เขาเป็นผู้ชายในฝันของเธอเลยนะ
“หึ ถ้างั้นก็ทำหน้าที่ของตัวเองซะ” แกริคพูดอย่างท้าทาย ยืดตัวขึ้นเหนือร่างบาง สบตาเธอแล้วเลื่อยสายตาลงมาที่เข็มขัดกางเกงของตัวเอง พิรุณรักอ้าปากค้าง
ใช่ เธอต้องทำหน้าที่ของตัวเอง เธอตัดสินใจจะอยู่กับเขาทั้งอาทิตย์แล้วนี่นา แต่ทำไมความจริงกับความฝันมันต่างกันนัก
ผู้ชายตรงหน้าเป็นเทพบุตรหรือว่าเป็นซาตาน
“แซค แซค” อยู่ ๆ แกริคก็ตะโกนเรียกลูกน้องเสียงดังทำให้ พิรุณรักสะดุ้ง
“ครับ” แซควิ่งลงมาข้างล่าง แต่ยังไม่ได้เปิดประตูห้องนอน
“มาเอาผู้หญิงคนนี้ออกไป” สิ่งที่แกริคบอกลูกน้องทำให้พิรุณรักตาโต นี่เขาจะโยนเธอออกไปข้างนอกจริง ๆ เหรอ
“คุณแกริคคะ”
“ในเมื่อเธอไม่อยากทำฉันก็ไม่บังคับ ออกไปซะ” แกริคพูดเสียงเย็น
“เอ่อ... ไม่ค่ะไม่ หนูจะทำ ให้โอกาสหนูนะคะ” เธอไม่อยากเสียโอกาสที่จะอยู่กับเขา ไม่ว่าเขาจะเป็นเทพบุตรหรือว่าซาตาน เธอก็หลงไหล่ในตัวเขาไปแล้ว
“แน่ใจ” แกริคเลิกคิ้วถาม
“แน่ใจค่ะ” พิรุณรักกัดปากล่างของตัวเอง ก้มหน้าตอบเขาเสียงแผ่ว