ทิวทิวากาล

โคหนุ่มอย่างเขาคงไม่มีวิธีตอบแทนบุญคุณของเธอได้ดีไปกว่า การยอมพลีกายให้อีกฝ่ายได้ 'กิน' แทนข้าว

****************************************************

เทิดวิชส่ายหัวพลางพ่นลมหายใจหนักๆ ขณะก้าวเท้าเข้าใกล้คนหลับ เขาหย่อนกายลงเบียดสะโพกเข้ากับต้นขาภายใต้กางเกงผ้าพลิ้วของเจ้าของห้อง จากนั้นก็เป็นฝ่ายเท้าแขนคร่อมร่างเธอ

“รู้มั้ยว่าเมาแล้วมีผลเสียอะไรบ้าง...คุณรู้บ้างมั้ยว่าผู้ชายเลวๆ มันมีเยอะ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ ทำไมถึงได้ปล่อยตัว...ฮึ่ย...”

แม้จะดูเหมือนเข้าใจได้เพราะเจ้าหนี้ของเขาก็อายุไม่น้อยแล้ว อีกทั้งยังเป็นลูกค้าประจำของ M-Meg ทว่าทำไมในหัวใจถึงได้รู้สึกเจ็บลึกอย่างแปลกประหลาด...

“คุณกาลนะคุณกาล ทิ้งให้ผมรอตั้งหลายวันไม่มาหา แต่กลับไปกินเหล้าเมาอยู่กับไอ้บ้านั่น” เขายื่นนิ้วเรียวออกไปจิ้มแก้มขาวเบาๆ “อยากรื้อฟื้นความหลังกับมันเหรอครับ แล้ว...”

เทิดวิชชะงัก เขาห้ามตัวเองไม่ให้พูดคำใดออกไปอีกแล้วพาร่างของตนไถลลงนั่งบนพื้นพรม ใช้แผ่นหลังเปลือยเปล่าพิงเข้ากับเบาะโซฟาตัวที่เจ้าหนี้สาวนอนอยู่ จากนั้นก็ชันเข่าทั้งสองข้างขึ้นแล้วฟุบหน้าลง

แม้จะห้ามตัวเองไม่ให้พูดออกไป ทว่าเขากลับห้ามความคิดภายในหัวไม่ได้...

‘ไปดื่มกับมัน...แล้วผมล่ะครับ...คุณกาลไม่เห็นผมอยู่ในสายตาบ้างเลยจริงๆ หรือ...’

****************************************************

ไรต์ส่งเรื่องน้องทิวมาก่อนนะคะ นายหมุดรออีกสักสองเดือนนะคะ
เรื่องน้องทิวไม่ขำน้า ชีวิตนางน่าสงสาร 5555 แต่จะหวานช่วงกลางเรื่อง
โหลดตัวอย่างอ่านก่อนนะคะขอร้องล่าาาา
งานเขียนสไตล์กลางกันยา เรียบๆ ไม่หวือหวานะคะ เขาเตือนแล้วนะ ^^