Take Me Or Your Medicine ถ้ายามันขม กินผมแทนก็ได้นะ

ถ้าไม่อยากคลุ้มคลั่งจนตาย ฉันมีทางเลือกแค่ 2 ทาง
1. กินยารสชาติโคตรขมทุกๆ วัน
2. กินเลือดรสชาติแสนหวานของ 'คุณพิล' ลูกครึ่งมนุษย์หมาป่าหนุ่มรูปหล่อ แต่มีผลข้างเคียงร้ายแรง คือ ทำให้ฉันเสพติดเขา!


******

“จะมองไปไหนครับ กินอิ่มแล้วเหรอ”
“...!!”
ฉันสะดุ้งเมื่อริมฝีปากร้อนจัดของเขาแตะที่ลำคอ กลิ่นเลือดหอมๆ ของเขาโชยแตะจมูกอีกครั้ง ฉันอยากจะขัดขืน ปฏิเสธ และสั่งสมองให้ทำแบบนั้นด้วย แต่ร่างกายกลับต่อต้าน ไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของสมองเลย
สายตาของฉันละจากภาพภายนอกรถ หันมามองที่เขา ริมฝีปากเอิบอิ่มเหมือนผู้หญิงที่มีรอยเปื้อนเลือดนั้นเหมือนภาพติดตาตรึงใจอันแสนน่ามอง ทำให้ฉันไม่อาจละสายตาไปไหนได้อีก
“ยังไม่อิ่มสินะ”
คุณพิลลอบยิ้มทั้งแววตาและมุมปาก ก่อนที่เขาจะเลื่อนมือที่โอบหลังฉันขึ้นมาหยุดที่ท้ายทอย แล้วออกแรงที่มือกดให้ใบหน้าของฉันต่ำลงๆ จนใบหน้าของฉันกับเขาในห่างกันแค่เพียงระยะลมหายใจ
“งั้นก็กินอีกสิครับ”
“...”
“ผมยอมให้เธอกินได้เลยเต็มที่... จะกินมากเท่าไหร่ก็ได้”
“มะ ไม่...”
“อย่าฝืนเลยครับ ผมรู้ ว่าเธอก็ต้องการ...”
ฉันไม่อยากกินเลือดของเขาเลยสักนิด!
ทั้งที่คิดแบบนั้น
แต่...ริมฝีปากของฉันกลับเริ่มกิน ‘เขา’ อีกครั้งอย่างตะกละตะกลาม



หมายเหตุ
นิยายเรื่องนี้เป็นแนวรักวัยรุ่นแฟนตาซี พระเอกไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นลูกครึ่งมนุษย์หมาป่า
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้อ่านอายุมากกว่า 18 ปีขึ้นไป