คุณครูเจ้าสำราญ

ผมใช้ชีวิตครู ตะลุยอยู่ท่ามกลางฝุ่นชอล์กมายี่สิบห้าปีแล้ว...นานพอที่จะทำให้เด็กกลายเป็นหนุ่มเต็มตัว หนุ่มกลายเป็นผู้ใหญ่เต็มที่ ผู้ใหญ่อาจสุกงอมเป็นผู้เฒ่าและกลายเป็นขี้เถ้าในเตาเผาศพ นี่เป็นสัจธรรมที่มีอยู่แล้วตามธรรมชาติก่อนศาสดาพบเสียอีก ชีวิตที่หยุดนิ่งคือความไม่มีชีวิต ต้นไม้ที่เสียดใบขึ้นรับแสงแดดกระดิกใบรับลมอ่อนและลู่ตามพายุคือคุณค่าของชีวิต ขอนไม้แห้งที่ลอยตามกระแสน้ำเป็นความพ่ายแพ้ เป็นสัญลักษณ์แห่งมรณะ

ตลอดเวลาอันยาวนานนี้ ผมเดินลุยอยู่ท่ามกลางฝูงคนหลายอาชีพ หลายแบบ ตั้งแต่นักเรียนจำนวนพันที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาเป็นตัวละครชีวิตเล่นกันที่เวทีโรงเรียน ชาวบ้านที่เกี่ยวข้อง ทั้งชาวไร่ ชาวนา พ่อค้า ข้าราชการ จนกระทั่งโจรที่ต้องเอาลูกเข้ามาเรียนในโรงเรียนเหมือนกัน ยังมีเพื่อนร่วมงานที่เป็นครูในโรงเรียนเดียวกัน ต่างโรงเรียน ต่างอำเภอ ต่างจังหวัดจำนวนหมื่น จำนวนแสน ทุกชีวิตมีนิยายที่มีโครงเรื่องที่ดีที่สุดประจำตัว ทุกคนมีสิทธิ์เป็นพระเอกนางเอกในชีวิตจริงของเขา ผมเคยเห็นคนขอทานสองคนผัวเมียนั่งหยอกล้อกันในกระท่อมหลังอาหารเย็น ยังเห็นรอยยิ้มของเมียที่ดูน่ารักสำหรับผัว แม้หน้าตาจะมอมแมมเลอะเทอะ มันเป็นนิยายรักที่อาจท้าทายฝีมือนักเขียนเอกของโลกผู้อาจพ่ายแพ้ฝีมือธรรมชาติที่ร้อยกรองบทกวีแห่งชีวิตไว้อย่างวิจิตรบรรจง

ในจำนวนเพื่อนครูผู้มีนิยายชีวิตทุกคนนั้น ครูกวีห้าแวะ เป็นคนหนึ่งที่เราน่าจะลองติดตามดูนิยายชีวิตของเขาดู