เมียทาส

เมื่องานวิวาห์ของพี่สาวผู้เป็นที่รักของ 'อเล็กซานเดอร์ ซิเซโร เดมิทริอุส' ต้องพังทลายลงไป
เพราะต้นเหตุคือความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น...
ผู้หญิงต่างด้าวชั้นต่ำที่ทำตัวเหมือนเห็บไรเข้ามาสูบเลือดสูบเนื้อ
หากินอยู่ในประเทศของเขาโดยอาศัยอาชีพแม่บ้านโรงแรมบังหน้า
และหาโอกาส 'จับ' ลูกค้ารวยๆ ด้วยอาชีพเสริม... ขายเซ็กซ์
มหาเศรษฐีหนุ่มชาวกรีกผู้ไร้ความเมตตา และถือคติ ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
จึงวางแผน 'ทวงหนี้แค้น' จาก 'อาชีพ' ของเธอเองให้สาสม
และจะมีวิธีไหนที่จะสร้างความสะใจได้ดีเท่ากับ..
การบังคับ ‘ซื้อ' เธอมาเป็นทาส เพื่อกดขี่ และข่มเหง!!
แต่แล้วแผนการกลับพังไม่เป็นท่า เมื่ออเล็กซานเดอร์พบว่า...
'รมิตา' แม่บ้านสาวแพศยา... แท้ที่จริงเป็นแค่เหยื่อจากความเข้าใจผิด
และเธอก็กำลังจะหนีให้พ้นจากซาตานร้ายผู้ทำลายความสาว
พร้อมหอบหิ้วความลับซุกซ่อนไปด้วยในท้อง!!

หญิงสาวถูกความหล่อเหลาสะกดให้ยืนนิ่งอยู่หลายวินาที กระทั่งรู้สึกตัวจึงรีบหลบสายตาด้วยความอับอาย ตั้งหน้าดูดฝุ่นละอองตามพื้นพรมต่อไป
มหาเศรษฐีหนุ่มค่อยๆ ก้าวออกมาจากมุมนั่งเล่น เดินเข้ามาประชิดด้านหลังเธอโดยไม่ให้รู้ตัว กว่าจะรู้สึกตัว ลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดข้างหูพร้อมกับสัมผัสลูบไล้บนสะโพกก็สร้างความตกใจจนต้องผวาหลบ มือปล่อยท่อดูดฝุ่นลงไปกลิ้งบนพื้น
“คุ...คุณจะทำอะไรน่ะ” รมิตาหันขวับไปเผชิญหน้ากับเขาโดยสัญชาตญาณทั้งที่ร่างบางๆ สั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น
“ฉันก็กำลังสำรวจสินค้าอยู่น่ะสิ”
“สินค้า... สินค้าอะไรกัน” หัวใจเธอเต้นระทึก ถามด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว ไม่มั่นใจว่าตัวเธอกำลังอายหรือกำลังโกรธ
“เธอขายอะไรบ้างล่ะ” อเล็กซานเดอร์ยกมุมปากข้างหนึ่งยิ้มเยาะ “ฉันก็แค่ตั้งใจจะสำรวจสิ่งที่เธอขายเท่านั้น”
“คุณเดมิทริอุสคะ กะ...กรุณาให้เกียรติฉันด้วยค่ะ” สองขาพาร่างก้าวถอยหลังอย่างไม่ไว้วางใจ
“ให้เกียรติ... ให้เกียรติเธอน่ะหรือ ฮ่ะๆ แม่บ้านอย่างเธอมีเกียรติอะไรมากมายขนาดนั้น”
นี่เขากำลังคิดจะทำอะไรกัน... รมิตาไม่เข้าใจ
ตลอดเวลาเกือบสองปีที่เธอทำงานเป็นแม่บ้านอยู่ในเอเธนส์ หญิงสาวไม่เคยพบกับเหตุการณ์อย่างนี้แม้แต่ครั้งเดียว แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าคนที่พร้อมทั้งรูปและทรัพย์อย่างชายหนุ่มตรงหน้าจะมีพฤติกรรมจาบจ้วงหยาบคายอย่างนี้
“ฉะ...ฉันขอตัวก่อนนะคะ”
เธอตัดสินใจเบี่ยงตัวผ่านเขาไปอย่างลุกลี้ลุกลน เธอต้องการออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด ไม่สนใจว่าจะต้องทิ้งรถเข็นและอุปกรณ์ทำความสะอาดทั้งเอาไว้ที่นี่ แต่มืออันแข็งแกร่งของเศรษฐีหนุ่มว่องไวกว่า ไม่ทันที่เธอจะเดินพ้นตัวเขาไปเสียด้วยซ้ำ เขาก็คว้าข้อมือน้อยๆ ไว้ได้
“จะรีบไปไหนกันเล่า... เธอยังไม่ลองเสนอราคาเลยนะ คิดว่าฉันไม่สู้ราคาหรือไง” ชายหนุ่มตะคอกด้วยใบหน้ากราดเกรี้ยว
เท่านี้ก็เป็นอันชัดเจนแล้วว่าคำพูดของเขามีความหมายอย่างไร รมิตาสะบัดหน้ากลับมาจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างขุ่นเคือง ศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้หญิงสั่งให้เธอตอบโต้เขากลับ แม้จะรู้ว่าอาจทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไป
“กรุณาปล่อยมือด้วยค่ะ คุณเดมิทริอุส...” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นท้าทายสายตาของเขาขณะที่หัวใจกำลังเต้นตึกตัก “ดิฉันไม่ทราบหรอกว่าเวลาแม่บ้านที่โรงแรมอื่นจะยินดีบริการคุณขนาดไหน แต่คงไม่ใช่แม่บ้านที่นี่ ปล่อยมือเถอะค่ะ ดิฉันจะกลับ...”
คนเบื้องหน้าขมวดคิ้ว ตวาดกลับอย่างไม่พอใจ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธ อเล็กซานเดอร์ เดมิทริอุส มาก่อน
“คนระดับฉันน่ะหรือจะลดตัวลงไปนอนกับแม่บ้านโรงแรม”
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ปล่อยดิฉันเสียทีสิคะ” เธอฝืนยื้อข้อมือตัวเอง ฝ่ามือหยาบกร้านยิ่งบีบรัดแน่นจนแขนน้อยๆ ปวดร้าวไปถึงกระดูก
“ยอมรับเสียเถอะน่า... เธอมันไม่เหมาะกับอาชีพแม่บ้านหรอก อาชีพเดียวที่เหมาะกับผู้หญิงอย่างเธอก็คือผู้หญิงหากิน”
“คุณ...”