วิวาห์ขัดดอก

เธอจำใจแต่งงานผู้ชายปากร้าย กวนประสาท แถมยังหื่นจับจิต
แต่เพื่อรักษามรดกชิ้นสุดท้าย เอาไว้สุดชีวิต รุ้งดาวยอมเอาตัวเข้าแลก

************************************

“หยุดตี...หยุดสิ...ไม่หยุดผมจูบจริงๆ นะ”
“อ๋อ...ไม่ให้ตีใช่ไหม? ไม่ตีก็ได้” ไม่ว่าเปล่า เมื่อง้างเท้าเตะ
โชคดีหรอกว่าเขาตาไว ยกหน้าแข้งหนีได้ทันควัน รีบยึดหัวไหล่เมียพันธุ์บางแก้วของตัวเองเอาไว้
คนอะไรหน้ารึก็หวาน...ตัวก็เล็กบอบบาง น่ารักน่าทะนุถนอมแต่กลับดุเหลือแสน
“เตะก็ไม่ได้ เตะผมก็จะจูบ...ตีก็จูบ... ตบก็จูบ...ต่อยก็จูบ...เอาสิ ๆ ไม่ทำจริงอย่าเรียกผมว่านายทิตย์ศวัส”
หน้าตาคนท้าเอาจริงเอาจังจนเธอไม่กล้า เหลือบตาค้อนประหลับประเหลือก
“ค้อนก็จูบ”
“มันจะเกินไปละนะ ลองมาจูบสิ ฉันจะจิกให้ปากแหว่งเลยคอยดู”
“โอเค งั้นค้อนได้ แต่ห้ามทำร้ายร่างกาย ห้ามลงมือลงไม้กับผมอีก ไม่งั้นล่ะก็...ฮึ่ม! จะปล้ำให้”
“ขืนนายทำอย่างนั้น ฉันจะตัดปิ๊กกะจู้นายโยนให้เป็ดกินแน่ๆ ไม่ต้องให้แพร่พันธุ์ออกลูกสืบหลานได้อีกเลย ไม่ทำจริงอย่าเรียกฉันว่ารุ้งดาว”
คนถูกขู่ทำหน้าสยอง...ขู่อะไรก็ไม่กลัว แต่ที่จะบริการทำหมันฟรีให้นี่ยังไงก็ไม่ได้เด็ดขาด
“ลองทำจริงขึ้นมา คุณนั่นแหละที่จะร้องไห้โฮเสียดายกว่าใคร จะทำอะไรคิดให้ดีๆ เชียว”
เขาข่มขู่แม่ตัวดีไป ทั้งที่นึกสยองพองขนเมื่อเห็นหน้าตาท่าทางเอาจริงของเมียตัวแสบ