ตามรักลงใจ

เมื่อความทิฐิ ไม่ยอมใคร เป็นเครื่องมือทำลายความรัก "ภานุวิชญ์" จึงตั้งมั่นว่าหากได้เจอ "รากแก้ว" อีกครั้ง เขาจะตามความรักจากเธอคืนสู่หัวใจ รวมถึง "เจ้าถั่ว" เมล็ดพันธุ์ที่เขาหว่านไว้ด้วยเช่นกัน

+++++++
“แก้วผมแห้งเร็วจัง” คนนั่งเช็ดผมมองผมดกดำที่เคยหอมเคยดมอยู่เป็นประจำ รากแก้วน่าจะตัดผมออกไปหลายเซ็นติเมตร เพราะเขารู้สึกว่าเมื่อก่อนมันยาวกว่านี้
“ใช้ไดร์เป่าผมสิ คุณจะเอาไหม เดี๋ยวฉันไปหยิบมาให้”
ภานุวิชญ์ส่ายหน้า “พี่อยากให้แก้วเช็ดผมให้พี่มากกว่า”
“ทำเองเถอะ ฉันจะไปเอาผ้าห่มมาให้คุณ”
“เอามาทำไม” ทนายหนุ่มงง
“ฝนตก อากาศเย็นแบบนี้คุณจะไม่ห่มผ้าเหรอคะ”
“พี่คิดว่า...” เหมือนฝันของเขากำลังจะสลาย รากแก้วยิ้มและหัวเราะในลำคอ
“คิดว่าจะได้นอนห้องเดียวกันกับฉันเหรอ ฉันยังไม่ไว้ใจคุณขนาดนั้นหรอก” เธอเม้มริมฝีปากส่ายหน้าไปมา
“แต่เราก็เป็นผัวเมียกันแล้วหนิ เป็นกันมานานแล้วด้วย” สามีทางพฤตินัยแย้ง
“ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ คุณภานุวิชญ์ เราเพิ่งเริ่มต้นใหม่ได้ไม่กี่วันเอง แม้แต่จับมือฉันก็ยังไม่ให้คุณจับ แล้วคิดว่าฉันจะให้คุณกระโดดข้ามขั้นเข้ามานอนกอดฉันเลยน่ะเหรอ ฝันไปก่อนเถอะ” รากแก้วดับฝันเขาอย่างไร้เยื่อใยก่อนเข้าห้องไปหยิบผ้านวมสีขาวมาส่งให้เขา
“แล้วเมื่อไหร่จะได้จับมือล่ะ”
“ไม่รู้”

______________
“แอ้ อ้า พู” ร่างเล็กวัยสามเดือนยิ้มแป้น ส่งเสียงคิกคักเมื่อได้รับจุมพิตจากผู้เป็นพ่อที่อยู่ในท่าวิดพื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“พี่ภีมทำอะไรน่ะ เดี๋ยวก็ทับลูกหรอก” รากแก้วส่งเสียงดุทันทีเมื่อกลับมาเจอสองพ่อลูกในสภาพอย่างว่า
ภานุวิชญ์ชะงักกึก ส่วนเด็กน้อยก็หันมาส่งตาแป๋ว
“วิดพื้นไงแก้ว” เขาก็อยากออกกำลังกายยามเช้าบ้างอะไรบ้าง เพราะในขณะที่เธอกับรณกรออกไปวิ่งเขาอยู่กับลูกในบ้าน
“ยี่สิบเก้า จุ๊บ”
“แอ้ อ้า”
“สามสิบ จุ๊บ”
“แอ้”
“พอแล้วเนาะลูก พ่อเหนื่อย อีกอย่างแม่ก็ดุ” ภานุวิชญ์ลุกขึ้นปาดเหงื่อ ส่งยิ้มให้แม่ของลูกที่กอดอกยืนคุม “ถ้าแก้วกลัวว่าพี่จะทับน้องชล งั้นแก้วมานอนแทนน้องชลมา”
“บ้าเหรอ!”

** ฝากพี่ภีมกับน้องแก้วด้วยนะคะ**