ทัณฑ์วิวาห์อสูร

เมื่อจู่ๆ เจ้าสาวที่หมายปองก็หายตัวไป ทำให้ เควิน จำใจต้องเข้าพิธีวิวาห์กับเจ้าสาวสวมรอยอย่าง วิลาสินี แม้จะโกรธและคิดว่าเป็นแผนการอันเจ้าเล่ห์ของหล่อน แต่เขาจะไม่ทำให้หล่อนได้เป็นเมียเชิดหน้าชูตา เขาจะลงทัณฑ์กับหล่อน ให้ได้รู้ว่าอย่าคิดจะมาตลบหลังคนอย่างเขาเด็ดขาด และจะสั่งสอนให้หล่อนได้หลาบจำพร้อมกับจะเค้นเอาคำตอบให้ได้ว่าว่าที่เจ้าสาวตัวจริงของเขาไปซ่อนไว้ที่ไหน โดยไม่สนว่าวิธีการของตนจะร้ายกาจและป่าเถื่อนขนาดไหน
“หนูหนึ่งอยู่ไหน บอกฉันมาเดี๋ยวนี้”
“โอ๊ย!...” หญิงสาวนิ่วหน้าพร้อมกับส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บกับการกระทำของอีกฝ่าย
“รีบตอบฉันมา ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน เธอเอาเจ้าสาวของฉันไปซ่อนไว้ที่ไหน ห๊ะ!”
“ฉันก็ตอบไปแล้วว่าไม่รู้ ต้องให้บอกอีกกี่ครั้ง คุณถึงจะเข้าใจ ว่าฉันไม่รู้ ทำไมถึงไม่ฟังกันบ้าง” เธอสวนกลับเสียงขุ่นด้วยความโมโห ที่เขาไม่คิดจะฟังคำพูดของเธอสักนิด
“ฉันไม่มีวันเชื่อคำพูดของเธอหรอก”
“คุณมันเกินเยียวยาจริงๆ งั้นก็ช่างคุณปะไร ปล่อยฉันสักที” วาสินีหมดสิ้นความอดทน พยายามสะบัดแขนออกจากพันธนาการของเขาอย่างไม่กลัวเจ็บ
“ไม่ ฉันจะเค้นเอาคำตอบจากเธอด้วยวิธีของฉันเอง ดูสิว่าจะปากแข็งไปได้สักกี่น้ำ” จบคำใบหน้าหล่อเหลาก็ฉกวูบลงบนริมฝีปากนุ่มสวย ก่อนจะบดขยี้อย่างต้องการลงโทษกับความปากแข็งของเธอ
“อื้อ...” วิลาสินีที่ไม่เคยสัมผัสกับเรื่องเช่นนี้มาก่อนส่งเสียงประท้วงอยู่ในลำคอ เมื่อถูกเขาจูบอย่างเอาเป็นเอาตาย เนิ่นนานจนเกือบขาดอากาศหายใจ เห็นแบบนั้นเขาเลยผละริมฝีปากออกเล็กน้อย ปล่อยให้เธอได้รับอากาศเข้าปอดพร้อมกับกระตุกยิ้มราวกับผู้ชนะ
“จะตอบฉันได้หรือยังว่าเอาเจ้าสาวของฉันไปซ่อนไว้ที่ไหน”
“ฉันไม่รู้...”
“ยังจะปากแข็ง คราวนี้ฉันจะไม่ปรานีเธอแล้ว”
“ว้าย...” วิลาสินีร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ ก็ถูกอีกฝ่ายยกร่างของเธอขึ้นพาดบ่า แล้วอุ้มพาตรงไปยังเตียงนอนขนาดใหญ่ ก่อนจะวางเธอลงบนเตียงอย่างไม่เบานัก แต่ก็ไม่แรงจนเกินไป ชายหนุ่มรีบตามลงไปคร่อมเอาไว้ ก่อนที่หญิงสาวจะตะเกียกตะกายหนีเอาตัวรอด
“ดูสิคราวนี้จะปากแข็งได้อีกไหม หึๆ”