บรรณาการหัวใจ

เรือนที่มีแต่ความอิจฉาริษยา หันไปทางไหนก็ย่อมร้อน "มากเมียมากความ" คำนี้ไม่เคยผิดไปจากความเป็นจริงแม้สักครั้ง โดยเฉพาะคนที่ไม่ชอบวุ่นวายกับใครอย่างแม่ถนอม ที่วันหนึ่งบิดาของหล่อนก็ยกหล่อนให้เป็น "เมียน้อย" หลวงศิลปสราวุธ คุณหลวงผู้มีครอบครัวชาติตระกูลที่มั่งคั่งในสยาม ทั้งที่ใจของหล่อนนั้นมอบให้กับนายห้างฝาหรั่งตาน้ำข้าวไปแล้วจนหมดสิ้น หล่อนจะรับมืออย่างไรกับชะตากรรมเช่นนี้...
---------------------------------------
เสียงนกร้องยามเช้า แม่ถนอมค่อยๆลืมตาขึ้นมาพบว่าชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีหล่อนนอนกกกอดหล่อนราวกับว่ากลัวหล่อนจะหนีไปในยามรุ่ง หล่อนค่อย ๆ ขยับกายหนีเพื่อจะหลุดจากพันธนาการของคุณหลวง
"ตื่นแล้วหรือแม่ถนอม" เขาเอ่ยเมื่อรับรู้ว่าหญิงสาวในอ้อมกอดกำลังจะดิ้นออกไป
"คุณหลวงตื่นแล้วหรือเจ้าคะ" หล่อนเอ่ยอย่างตกใจ
"สักพักแล้ว คืนนี้ฉันจะมาหาแม่ถนอมอีก" แม่ถนอมได้ยินเช่นนี้จึงรีบหันไป
"ไปหาคุณพลอยเถอะเจ้าค่ะ" หล่อนปรามทันที
"ทำไมต้องไล่ให้ฉันไปหาใครด้วย ฉันอยากมาหาแม่ถนอมก็ให้ฉันมาเถิด เป็นเมียอย่าริสั่งผัว" แม่ถนอมได้ยินเช่นนั้นจึงเงียบไป
"แม่ถนอมรู้ไหมว่าแม่ถนอมทำให้ฉันกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ไว้คืนนี้ฉันจะมาหา" คุณหลวงพูดจบก็ลุกจากเตียงพร้อมเดินออกจากห้อง เมื่อแม่ถนอมมั่นใจว่าคุณหลวงพ้นหูพ้นตาหล่อนไปแล้ว หล่อนค่อยๆยันกายลุกขึ้นมาพร้อมนำสิ่งที่อยู่ใต้หมอนออกมาดู แหวนทับทิมที่หล่อนหวงแหน หล่อนเริ่มไม่มั่นใจเสียแล้วว่าชาตินี้หล่อนจะได้ใส่แหวนวงนี้ในฐานะคนที่คู่ควรกับนายห้างได้หรือไม่ น้ำตาหล่อนร่วงเผาะ ๆ ทันที
"นายห้าง... ฉันผิดไปแล้ว" หล่อนอยากจะเก็บข้าวของแลหนีออกไปเสียบัดเดี๋ยวนี้ แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อทุกคนรับรู้ หากหล่อนหนีไป พ่อของหล่อนแลหล่อนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แม่ถนอมค่อยๆทรุดตัวลงข้าง ๆ เตียงพร้อมกำแหวนแน่นแลฟูมฟายออกมาทันที ร้องไห้เสียราวกับว่าธรณีจะดับสูญ