หนูจ๋าของอาปืน

เขาสิ้นอิสรภาพเพราะเธอ ตัวอัปมงคลของพิทักษ์ราชสีห์ แปดปีหลังกำแพงสูง ปราณปรัชญ์รอวันที่ได้ออกมาพบกับเธออีกครั้ง
เด็กสาวนัยน์ตาแจ่มแจ๋วผู้น่าสงสาร ผู้ที่เฝ้าโทษแต่ว่าตนเองคือเหตุที่ทำให้เขาสิ้นอิสรภาพ พี่ชายของเขากำลังจะส่งเธอไปเป็นนางบำเรอให้ชายอื่น ทางเดียวที่จิรามีคือเขา....เธอจำต้องยั่ว...และทำให้เขาตกเป็นของเธอ

"แต่ถ้าจ๋ามีแฟนแล้ว จ๋าก็ไม่ต้องแต่งงานกับพ่อเลี้ยงใช่ไหมคะ"
จิราเอ่ยถามเขาเสียงพร่า หลังจากเช็ดน้ำตาจนหมาดแล้ว ปราณปรัชญ์ เมินไปทางอื่นเสีย เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอ พลางตอบเสียงเย็น
"ใช่ อาจจะ...อารับรองไม่ได้หรอก ว่าทางนั้นจะว่ายังไง ถ้าเราเอาข้อนี้ไปอ้าง"
"ถ้าอย่างนั้น"
มือนิ่มแตะเข้าที่แขนแข็งแรงนั้น ทำให้ปราญปรัชญ์สะดุ้ง เขาหันขวับมองสบตากับเธอ นัยน์ตาคู่สวยไหวระริก ปากของเธอสั่นนิดๆ ขณะที่เอ่ยออกมาเสียงเบา...
"อาปืนช่วยเป็นสามีของจ๋าได้ไหม?"
"หืม? หนูจ๋า พูดอะไรออกมา"
"ถ้า..."
เธอโผเข้ากอดรัดร่างกำยำนั่น ผิวเนื้อของเขาแน่น แกร่ง อกที่เธอซบอยู่นี่อุ่นมากจนเกือบร้อน เธอซบอยู่ตรงหัวใจเขาพอดี มันเต้นแรง จนเธอรู้สึกได้
"เป็นอาปืน จ๋าจะยินดีมาก เอาแค่อาปืน...เป็นสามีหลอกๆ ให้จ๋าก็ได้ จ๋า...เอ่อ...จ๋าไม่มีอะไรตอบแทนอาปืน จากคำขอครั้งนี้ นอกจากตัวจ๋า อาปืนรับไว้ได้ไหมคะ"
"หนูจ๋า!"