คุณพ่อหรรษาที่รัก

ยายหนูเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทของผมเอง เธอเป็นเด็กทานเก่ง เลี้ยงง่าย ชอบสัตว์เลี้ยงเกือบทุกชนิด แต่ดันเป็นภูมิแพ้
มันคงไม่แปลกอะไร ถ้าผมไม่บังเอิญไปเจอความลับในสมุดบันทึกที่เมเก็บเอาไว้
พ่อเบส : วันศุกร์
หรรษา : วันศุกร์

******

“เบส ไม่เอานะ เดือนนี้เมนส์ยังไม่มาเลย พอก่อน”
“หืม ว่าไงนะ ยังไม่มาเหรอ” ไม่ถามเปล่า คนที่ทำเสียงตื่นเต้นจนเมษากลัวว่าลูกจะตื่นยังลุกขึ้นมาคร่อมทับตัวเธอไว้จนหน้าแทบจะชนกัน
“อืม ก็... ยัง”
“งั้นซ้ำหน่อยมั้ย เอาให้ชัวร์ไปเลย” ซ้ำอะไรของเขาเนี่ย ชงชัวร์บ้าอะไรกัน
“พอเลย เมไม่เอาด้วยหรอกนะ หยุด”
คนดื้อที่กักกันเมียตัวเองไว้ในอ้อมแขนไม่เถียงต่อ เขาก้มลงไปสัมผัสกับความหอมหวานที่ดูขลุกขลักและมีร่องรอยถูกหยิกนิดหน่อย ก่อนจะเดินหน้าด้วยการอุ้มร่างบางไปโอ๋และ ‘ซ้ำ’ กันต่อที่ห้องข้างๆ
“เดี๋ยวสิ คือ เอ่อ คือเมจะห่มผ้าให้ลูกก่อน” ผู้หญิงที่ไม่สาวแล้วพยายามจะรั้งตัวเองไว้ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง ทั้งที่รู้ว่าคงทำอะไรไม่ได้มาก... บุริมอมยิ้มมอง เขาปล่อยเธอลงที่เดิมก่อนจะหันไปหอมแก้มลูกหมูที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ในมุมตุ๊กตาชิดขอบเตียงด้านใน
“พ่อขอตัวแม่เมก่อนนะคะ เดี๋ยวพามาคืน”
แขนแกร่งดึงผ้าห่มคลุมให้ลูกเสร็จแล้วจึงวกกลับมาหาคนที่นั่งหน้าแดงอยู่ในความมืด เธอหมดสิทธิ์ปฏิเสธเมื่อคนตัวโตช้อนแผ่นหลังและรวบสองขาเล็กลอยขึ้นจากที่นอน
เขาก้มลงมาชิดริมฝีปาก กระซิบบอกประโยคสั้นๆ ที่ฟังแล้วทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรง
“ต่อกันเถอะ”