ท่านอ๋องวิปลาส

"เมื่อครู่ข้ายังชิมไม่รู้รสเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นข้าคงต้องลองชิมดูอีกครั้งถึงจะสามารถจำแนกจูบได้แน่ชัด...ว่ามันช่างหวานล้ำปานใด" เซียนปู้เซียวจงใจเอ่ยวาจาแหบพร่าหยอกเย้า
"เจ้า!" เฉินอวี่หลีหอบหายใจกอบโกยอากาศเข้าปอดเพื่อทดแทนส่วนที่ขาดหาย ริมฝีปากอวบอิ่มบวมเจ่อขึ้นสีแดงระเรื้ออ้าพะงาบๆ ไม่ต่างจากปลาที่ทอดร่างนอนหายใจรวยรินบนหาดตื้น สองแก้มนวลแดงก่ำจัดจ้านจนลามไล่ไปถึงใบหู ไม่รู้เป็นเพราะฤทธิ์สุราร้อนแรงหรือว่ารสจูบอันหวานล้ำที่คนตรงหน้ามอบให้กันแน่
เซียนปู้เซียวแย้มรอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่มุมปาก วงหน้าหล่อเหลาช่างดูคล้ายพญาแมวบ้านยามจับจ้องปลาย่างหอมมันเบื้องหน้าแบบตาเป็นมัน ช่างชวนมองให้คนรู้สึกใจสั่นสะท้านไปถึงจิตวิญญาณ
เดี๋ยว!
ผู้ใดเอ่ยว่าแม่ทัพเซียนปู้เซียวนิสัยเย็นชาไร้หัวใจ เป็นบุรุษพูดจาประหยัดคำ ดุดันดั่งพญามารที่ตวัดสายตามองก็สังหารคนได้?
ข้า! องค์ชายสิบสองแห่งแคว้นผู่โจวนามว่าเฉินอวี่หลี ขอยกมือคัดค้านอย่างจริงใจ
มันเป็นปีศาจวิปลาสจอมราคะต่างหากเล่า!
อ่า...ข้ากำลังจะถูกกินแล้วใช่หรือไม่
อ๊ากกกกกกกกกกก