น้ำค้างเคียงตะวัน

(ตะวันฉาย – ศิศิรา)
เพราะรักจึงยอมทน แม้ไม่ใช่คนในหัวใจ…

“เรื่องของเราสามคน ถ้าคนอื่นรู้ว่าพี่ตะวันมีคู่หมั้นแล้ว...”
“ถ้าพี่ไม่พลาด พลอยก็ไม่ต้องตกอยู่ในสถานะแบบนี้”
ยังไม่ทันจะกล่าวจบ ชายหนุ่มก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มีเพียงคำว่า ‘พลาด’ ที่เน้นให้คนฟังรู้สึกเหมือนกำลังถูกเชือดเฉือนอย่างเลือดเย็น
“น้ำค้างยอมไร้ศักดิ์ศรี...” ศิศิราเจ็บเกินกว่าจะเอ่ย ต้องหยุดกล้ำกลืนความเจ็บช้ำ ลำคอตีบตันจนแทบหายใจไม่ออก “รู้ไหมคะว่าเพราะอะไร”
“การกระทำก็ฟ้องให้เห็นอยู่”
เสียงทุ้มยังไร้อารมณ์ดุจเดิม เช่นเดียวกับสีหน้าที่ยังเฉยชาเหลือแสน แม้หางตาก็ไม่เหลือบแล ทว่าศิศิรายังคงมอง มองด้วยสายตาร้าวรานเช่นที่มองมาตั้งแต่ต้น
“ถ้าพี่พลอยทำบ้าง พี่ตะวันจะพูดแบบนี้ไหม”
“พลอยไม่จำเป็นต้องทำอะไร”
ช่างเป็นคำตอบเรียบง่ายเช่นเดียวกับความหมายของมัน เพิ่งเข้าใจในนาทีนี้ว่าต่อให้พยายามเท่าไรก็ไม่มีทางได้เศษใจจากเขา ต่างกับพลอยไพลินที่ไม่ต้องพยายามทำสิ่งใดก็ได้ใจเขาหมดทั้งดวง ศิศิราลดดวงหน้าเศร้าหมองลงมองตัก ขอบตาร้อนผ่าวขณะสองมือบีบประสานกันแน่นบนนั้น แน่นเท่าที่หัวใจดวงนี้กำลังรู้สึก มันเจ็บแค่ไหนมือเธอย่อมเจ็บเท่ากัน