คุณหมอจองจำรัก

เบญจามินทร์นั่งมองหญิงสาวสะคราญที่สวยเปล่งปลั่งภายใต้ชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆ แม้ใบหน้าไร้เครื่องสำอางแต่ผิวแก้มนวลเนียนยังคงสีเลือดฝาดอย่างเป็นธรรมชาติ ผิดแผกจากสาวแม่ลูกอ่อนที่เพิ่งคลอดลูกได้ไม่ถึงสัปดาห์ เจ้าหล่อนกำลังง่วนอยู่กับการชงนมผงให้ลูกกิน

“คุณแม่ครับ เพิ่งคลอดได้ 5 วัน ทำไมถึงให้กินนมผง ทำไมไม่ให้กินนมแม่” เขาเอ่ยถามด้วยความตำหนิ แม้จะรณรงค์เรื่องนมแม่สักปานใดแต่ก็ยังมีแม่ขี้เกียจกลัวเต้านมเสียทรงอีกมากที่เลือกให้นมผงแทนนมจากเต้า ขณะเดียวกันก็มีคุณแม่มือใหม่จำนวนไม่น้อยที่มีปัญหาเกี่ยวกับการให้นมแม่ ทั้งเอาลูกเข้าเต้าไม่เป็น ลูกดูดแต่หัวนมปากไม่ครอบลานนม หัวนมแตก และอีกสารพัด

“เอ่อ...” แม่ลูกอ่อนสาวแสนสวยอึกอัก แววตามีแต่ความรู้สึกผิด เขาคิดว่าเธอเธอคงจะมีปัญหาจึงก้มมองเต้านมคู่โตภายใต้เสื้อยืดสีเทา แม้เสื้อยืดจะตัวโคร่ง แต่เต้านมนั้นอวบเต่งตึงอย่างกับลูกส้มโอ

“ดูแล้วคุณแม่น่าจะนมคัดนะ มีปัญหาเรื่องการให้นมบุตรใช่ไหม ไม่เป็นไร... เดี๋ยวผมจะให้คุณเข้าคลินิกนมแม่ ที่นั่นจะมีพยาบาลสอนเรื่องการให้นมแม่อย่างถูกวิธี คุณรู้ไหมว่านมแม่จะช่วยขับสารเหลืองให้ออกมาทางอุจาระ” เบญจามินทร์พูดต่อไปอีก พร้อมกับก้มมองเด็กชายตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของเจ้าหล่อน ทารกมีผิวหน้าสีเหลือง นัยน์ตาขาวมีสีเหลืองจางๆ ให้นมเสร็จเขาจะเอาเด็กทารกเข้าตู้อบเพื่อส่องไฟทันที

“คือ... ฉันไม่ใช่แม่ของเด็กคนนี้หรอกค่ะคุณหมอ เด็กคนนี้เป็นหลานฉันเองค่ะ”

“อ้าว แล้วคุณแม่ของเด็ก...”

“ไม่อยู่แล้วค่ะ”

คำตอบสั้นๆ ของสาวสวยที่คิดว่าเป็นคุณแม่ลูกอ่อนทำให้กุมารแพทย์หนุ่มนิ่งงัน จนปัญญาจะพูดต่อ

เขามองเด็กด้วยความเวทนาก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้...

งั้นเต้านมที่ใหญ่ปานส้มโอของเธอก็คือเต้านมล้วนๆ ไม่ได้คัดตึงหรอกหรือนี่...!

---

ติดตามข่าวสารจากนักเขียนได้ที่...
Facebook : P Chamomile
Facebook Fanpage : P. Chamomile-writer romance
E-mail : p.chamomile.mini@gmail.com