มาตาลดา

เวลาเธอเดินผ่านเพื่อน ทุกคนจะชี้มาที่เธอแล้วหัวเราะ กลุ่มไหนทำท่าใจกล้าและเก๋าหน่อยก็จะร้องเรียกเธอว่า

"มาตาลูกตุ๊ด มานี่หน่อย"

แรกๆ เธอก็อดทน แต่พอวันนึงไปนั่งกอดเข่าร้องไห้ แล้วพ่อมาเจอ พอเธอเล่าให้ฟัง พ่อก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มแล้วลูบหัวเธอเบาๆ สอนเธอว่า

"ทนได้ก็ทน แต่ถ้าอดทนแล้วมันรู้สึกว่าไม่ไหว เขารังแกเราเกินไปก็ไม่ต้องทน"

ดังนั้นวันรุ่งขึ้นเมื่อมาตาลดาไปโรงเรียนอีกครั้ง และเดินผ่านกลุ่มปากเปราะนั่นอีกหน พอพวกเขาเริ่มล้อเลียนเธอพร้อมกับตะโกนเรียกด้วยประโยคเดิมๆ

"มาตาลูกตุ๊ด มาตาลูกตุ๊ด"

แทนที่จะกัดฟันแล้วเดินหนีไป เธอเปลี่ยนเป็นตะโกนดังๆเป็นการปลุกใจ

"เป็นลูกตุ๊ดแล้วหนักหัวแม่แกเหรอ!"

ก่อนจะพุ่งเข้าไปโดยหมายหัวไอ้คนที่ล้อเธอเสียงดังที่สุดไว้ สู้ไม่ได้ก็จะสู้ขาดใจดีกว่าไปแอบร้องไห้คนเดียว

ผลน่ะหรือ แพ้สิ... พวกนั้นตั้งโขยงเธอคนเดียว แต่เธอก็ฝากรอยฟันบนแก้มขาวๆของเด็กผู้หญิงคนนั้นไว้ได้เหมือนกัน