กระดังงาไร้ราคี

“ที่แม่เรียกมาวันนี้ เพื่อจะบอกว่า แม่ไม่อนุญาตให้พวกเธอสองคนเลิกกัน เข้าใจนะ”
“คุณหญิง!” พีรดาอุทาน “แต่...” เธออยากจะอธิบาย
“ไม่ต้องมีแต่ แล้วฉันขอสั่งให้เธอย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ด้วย ต่อไปถ้าวันไหนไม่อยากขับรถไปทำงานเพราะรู้สึกว่าเหนื่อย หรือรู้สึกว่าที่นี่มันไกลจากที่ทำงานเธอก็บอกมาเลย ฉันจะให้คนรถขับรถไปรับไปส่งเอง” นางเสียงเด็ดขาด
พีรดาบีบมือตัวเองแน่น อะไรสักอย่างกำลังแล่นเข้ามาในอกทำให้เธอรู้สึกจุกขึ้นมาดื้อๆ ริมฝีปากบางขบกันแน่น
“เข้าใจไหม” นางถามต่อหลังจากหญิงสาวนิ่งเงียบไปพอสมควร
กรณ์เหลือบมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เขารู้สึกดีใจเหลือล้นที่มารดาประกาศคำประกาศิตไปเช่นนี้
“รดาเกรงว่าจะทำตามใจคุณหญิงไม่ได้ค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจตอบออกไปเช่นนั้น
คำตอบที่ตรงใจเธอที่สุด แต่ขัดใจอีกสองคนที่นั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย
“พีรดา! เดี๋ยวนี้เธอกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ” คุณหญิงทุบโต๊ะปัง แล้วลุกขึ้นยืนจ้องหน้าหญิงสาวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเธอเสียอย่างนั้น
“คุณแม่ครับคุณแม่ ใจเย็นๆ ก่อนครับ” กรณ์รีบวิ่งไปจับแขนมารดาไว้
“รดา แค่ย้ายกลับมาอยู่ที่นี่มันยากเย็นตรงไหน” กรณ์ประคองให้มารดาเขานั่งลงตามเดิม ก่อนจะหันมาถามอีกคนที่จุดไฟอารมณ์ให้คุณหญิงกรุณาเดือดพล่าน
“จะให้ฉันกลับมาอยู่ในฐานะอะไรคะ” พีรดาย้อนถามชายหนุ่ม
“ในฐานะสะใภ้ของบ้านนี้ ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของลูกชายฉัน” คุณหญิงกรุณาชิงตอบแทนลูกชาย
“คุณหญิงพูดเหมือนกับว่าไม่ได้เห็นข่าวเกี่ยวกับคุณกรณ์เลยนะคะ” หญิงสาวพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง แล้วถามกลับอีกฝ่ายไป
“ฉันเห็น ไม่ใช่ไม่เห็น แต่ผู้หญิงที่ฉันไม่ได้เลือกมาเป็นสะใภ้ ยังไงก็เป็นได้แค่เมียน้อยนายกรณ์ที่อยู่นอกบ้านหลังนี้เท่านั้น”
“เมียน้อย? หมายความว่าไงคะ” พีรดาถามอย่างงุนงง
“เธอหัดยอมรับความจริงเถอะ ว่าสังคมทุกวันนี้ ไม่มีผู้ชายคนไหนไม่มีเมียน้อย เมียเก็บหรืออีหนูหรอก ที่ฉันพูดนี่ก็หมายรวมถึงสามีฉันด้วย” คุณหญิงอธิบาย
“คุณหญิง!” พีรดาตกใจ
นี่แสดงว่านางมองเรื่องการนอกใจเป็นเรื่องธรรมดาอย่างนั้นสินะ
“มีผู้ชายคนไหนบ้างที่ไม่มีเมียน้อย พ่อเธอที่ได้เลิกกับแม่ของเธอก็เพราะว่ามีเมียน้อยเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” นางย้อนอย่างไม่ทันคิด
คนฟังถึงกับหน้าชา....ใช่บิดาของเธอก็มีเมียน้อย นี่แสดงว่านางกำลังกล่อมให้เธอยอมรับสภาพเมียหลวงอย่างนั้นสินะ


มาเอาใจช่วยเธอกันนะคะ ว่าพีรดาจะเลือกทางไหน....