แมวสื่อ

...เมื่อกามเทพเท้ามังคุดเริ่มแผลงฤทธิ์ วงล้อแห่งพรหมลิขิตจึงได้เริ่มหมุน หากทว่าระยะทางแห่งรักนี้ช่างยาวไกลนัก กว่าจะลงเอยลงรัก ก็ต้องแลกมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของเหล่าแม่สื่อตัวน้อย...


MeowPalin : สวัสดีค่ะ ตามหาเจ้าของน้องแมวในรูป สีขาว เพศเมีย อายุไม่เกินหนึ่งปี สวมปลอกคอสีเงินประดับบุษราคัม ผูกโบสีชมพู หน้าตาน่ารักมากค่ะ น้องหลงมาเมื่อช่วงหนึ่งทุ่มครึ่งของวันนี้ค่ะ

MeowPalin : หากบ้านไหนเป็นเจ้าของ สามารถมาติดต่อขอรับได้ที่บ้านเลขที่ 688/28 นะคะ ตอนนี้ทางเราได้เอาน้องมาไว้ในบ้านก่อน และให้มื้อเย็นน้องไปแล้วค่ะ (พอดีที่บ้านเลี้ยงแมวเหมือนกัน)

MeowPalin : คุณเจ้าของรีบมารับกลับเร็วๆ นะคะ น้องคิดถึงแย่แล้วค่ะ

MeowPalin : หรือจะทักมาที่เฟซบุ๊กของลินก็ได้ค่ะ ปาลิน วรัญกิจสกุล (Palin Warankitsakul)

MeowPalin : อันนี้เบอร์โทรศัพท์บ้านลินค่ะ



หญิงสาวส่งข้อความไปติดๆ กัน ทุกข้อความขึ้นว่ามีคนอ่านแล้วทั้งสิ้น ข้อความแรกๆ ก็ขึ้นหนึ่งร้อยสามสิบห้าคนบ้าง หกสิบสี่คนบ้าง มาจนถึงข้อความท้ายๆ ที่ไม่ค่อยมีคนอ่านก็ขึ้นเพียงสิบแปดคนเท่านั้น

แต่กลับไม่มีใครตอบกลับมาเลยสักคน

ดวงตากลมใสนั่งมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ไร้ความเคลื่อนไหวเช่นนั้นอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือไว้อีกทาง จากนั้นหันไปคว้า ‘อาเฉิง’ ที่กำลังนอนตาปรืออย่างเกียจคร้านขึ้นมาฟัด



...แต่ถึงกระนั้น เพราะความเห็นแก่ตัวที่ซุกซ่อนอยู่ ณ เบื้องลึกของหัวใจ เธอจึงแอบภาวนาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ว่าจะไม่มีใครมารับตัวสโนไวท์กลับไป...

หากทว่าคำอธิษฐานเล็กๆ ในใจของเธอกลับไร้ผล เมื่อในคืนวันที่สิบเอ็ด ก็พลันมีแช็ตจากบุคคลปริศนาปรากฏขึ้นมาจากแอปพลิเคชันสีน้ำเงิน

‘ปฤณ รุ่งศิลป์วิรุฬ’

เธออ่านชื่อ ก่อนจะเหลือบมองบุคคลที่ใช้โปรไฟล์ประจำตัวเป็นรูปบุษราคัมสีเหลือง เพียงแค่เห็นแวบแรก เธอก็จดจำได้ทันทีว่าเป็นจี้แบบเดียวกับที่ห้อยอยู่กับปลอกคอของสโนไวท์ เธอกดเข้าไปอ่านข้อความทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

‘สวัสดีครับ ผมชื่อปฤณ ผมเป็นเจ้าของอาลัว’