ทาสรักจอมเถื่อน

“คุณยังติดค้างผมอยู่ลูน่าร์ และติดมากกว่าที่คุณรู้”
“คุณหมายถึงสร้อยข้อมือเส้นนี้เหรอ ได้ ฉันจะคืนให้ แล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ”
จันทร์ฉายแทบจะกระชากสร้อยเส้นนั้นออกจากข้อมือ ทว่ามือแกร่งกลับกระชากแขนเธอไว้แล้วบีบจนรู้สึกเจ็บ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ เธอควรจะคิดให้เร็วกว่านี้ว่าเขาคงไม่ยอมปล่อยให้สมบัติแทนใจของจอร์เจียหลุดมือไป
“ปล่อย ฉันจะคืนสร้อยให้จะได้จบๆ กันไปเสียที”
“ไม่ใช่แค่สร้อยที่ผมอยากได้”
“ฉันไม่ได้เอาอะไรของคุณมา”
“ทั้งหมดที่เป็นคุณนั่นแหละที่เป็นของผม คุณไม่มีสิทธิ์หนีหรือยอมให้ใครแตะต้อง ผมเคยบอกคุณแล้ว”
คำตอบเย็นเยือกของซอร์เรนดังสะท้อนเข้าสู่สมองของเธอราวกับเสียงระฆังในลานประหาร มันดังซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนที่ผลวิเคราะห์ของมันจะสะท้อนออกมา ใบหน้างามซีดเผือดส่ายไปมาด้วยความตระหนก ริมฝีปากอิ่มสั่นระริก นัยน์ตาคู่สวยรื้นไปด้วยน้ำตา
“ไม่ ฉันจะไม่กลับไปเป็นจำเลยของคุณ ขอร้องอย่ามายุ่งกับชีวิตฉันอีก”
“คุณต่างหากที่เป็นฝ่ายเข้ามายุ่งกับชีวิตของผม ฉะนั้นอย่าได้ทิ้งความรับผิดชอบ”
“ไม่...ว้าย! ปล่อยฉันนะไอ้คนเถื่อน”
ร่างเล็กโวยวายดังลั่นเมื่อถูกกระชากเข้าหาอกแกร่งและถูกเขากอดรัดชนิดที่ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด
“ดื้อนักใช่ไหม คนปากแข็งอย่างคุณนี่คงมีแต่ความเถื่อนความวิตถารเท่านั้นใช่ไหมถึงจะสยบได้”
“ไม่นะ ไอ้คน...อื้อ”