เพรียกเพียงกาล

คืนวันผันผ่าน กาลเวลาแปรเปลี่ยน
สรรพสิ่งในกาลอดีตถูกทิ้งร้าง...ทับถม... ...รอคอยการพบเจอ...
+ + +

มันตา เดินทางไปยังหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งเพื่อปฏิบัติหน้าที่ค้นหาหลักฐานทางโบราณคดี
ที่ซึ่งร่องรอยส่วนหนึ่ง...ตกอยู่ในพื้นที่ส่วนบุคคลของชายหนุ่มนาม หรัณย์ ปัทมนิธิ
เจ้าของบ้านพักตากอากาศริมน้ำหลังงามที่ซุกซ่อนตัวอยู่ในชนบทอันเงียบเชียบวังเวง
ทว่ายิ่งค้นพบร่องรอยอดีตเท่าไหร่ สัมผัสแห่งนิมิตที่เคยอันตรธานไปจากเธอเมื่อหลายปีก่อน ก็ยิ่งแจ่มชัดขึ้นเท่านั้น
เฉกเดียวกับท่าทีของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบ้าน ที่คลับคล้ายว่าจะล่วงรู้...
ว่าเธอสัมผัสได้ถึงสิ่งใดบ้างนับแต่ย่างเท้ามาที่นี่
+ + +

“เวลาอยู่ตรงหน้าผม พูดความจริง”
เขามองตาเธอตรงแน่ว บ่งบอกว่าไม่ว่าใครก็ไม่อาจตบตาเขาได้แม้แต่นิด