เชื่อว่ารักมีอยู่จริง

คำโปรย...
“พี่ปัน ทำไมทำรุนแรงกับอินแบบนี้”
“หึ ไม่ต้องมาตีหน้าเศร้าตีสองหน้าใส่กู กูคิดมาตลอดว่ามึงเป็นคนดี ที่แท้ก็ผู้ชายเลว ร่าน สำส่อน ดีๆ นี่เอง”
อินไม่เข้าใจว่าตนเองไปทำอะไร ทำไมปันถึงด่าเขาแบบนี้ ทั้งที่เมื่อเช้าวานยังหวานซึ้งกันอยู่เลย
“พี่ปัน อินไม่ได้เป็นแบบที่พี่ปันด่านะครับ อินมีพี่ปันคนเดียวจริงๆ”
“เหรอ มีกูคนเดียว แล้วเมื่อกี้ที่เดินออกจากห้องมึงคือใคร มันทั้งกอดมึง หอมแก้มมึงมันเป็นใคร ชู้มึง หรือผัวเก่ามึงละ”
“พี่ปันเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว นั่นมัน....”
“ผัวเก่ามึงสินะ มึงถึงได้ออดอ้อนมันขนาดนั้น มีผัวอยู่แล้วทั้งคน ยังร่านแรดมาอ่อยกูให้กูรักกูหลงอีก มึงนี่มันร่านนอนไม่เลือกจริงๆ”
“พี่ปัน”
อินเบิกตากว้าง ริมฝีปากสั่นระริกทั้งกัดฟันกำหมัดแน่น
ไม่คิดว่าปันจะด่าเขาด้วยถ้อยคำแบบนี้
เพี๊ยะ
ฝ่ามือเล็กตบเข้าที่ใบหน้าของปันอย่างจัง ใบหน้าคมครามหันไปตามแรงตบ ปันยกมือแตะแก้มตัวเองเบาๆ ก่อนจะกำหมัดแน่นด้วยอารมณ์วาวโรจน์
“ไอ้อิน มึง มึงกล้ามากที่ตบหน้ากู ไอ้เด็กร่านแรดเหี้ยๆ อย่างมึง อย่าอยู่เลย”
ใบหน้าของปันขมึงทึงลุแก่โทสะร้ายที่ครอบครองจิตใจ ไม่ฟังและไม่รับเหตุผลใดๆ อีกแล้ว
“ถ้ามึงไม่ตายคามือกู อย่าเรียกกูว่าไอ้ปัน”
…………………………………….
“พี่ปัน”
“อย่ามาเรียกชื่อกู”
น้ำตารื้นในขอบตา พี่ปันคงเกลียดเขามากจน ไม่ยอมให้เขาเรียกชื่อ
“คุณจับผมมาที่นี่ทำไม ผมจะกลับไปหาลูก”
“ลูกงั้นเหรอ”
ปันกระชากคอเสื้ออินขึ้นอย่างแรง แล้วใช้อีกมือจิกเส้นผมของอินขึ้นอย่างแรงเพื่อให้อินเงยหน้าขึ้นมองเขา
“เด็กนรกสองคนนั้น ลูกใครฮะ ลูกกูหรือลูกชู้”
“คุณจะอยากรู้ไปทำไม ว่าปลื้มกับโปรดเป็นลูกใคร”
“อย่ามายอกย้อนกูหรือมึงอยากเจ็บตัว ไอ้อิน”
ปันออกแรงดึงผมอินแรงๆ จนอินทำหน้าบูดเบี้ยว
“โอ๊ย เจ็บ ผมเจ็บ”
“ตอบกูมาดีๆ ว่าเด็กสองคนนั้นลูกใคร ตอบมา”
ปันกระชากเส้นผมของอินขึ้นอย่างแรงอีกครั้งเพื่อให้ร่างเล็กตอบ
“ผมเจ็บ”
“ไม่อยากเจ็บตัวก็บอกมา ว่าไอ้เด็กนรกนั่นลูกใคร”
“ลูกชู้ โปรดกับปลื้มเป็นลูกชู้”
“หึ หึ กูว่าแล้ว ว่าต้องไม่ใช่ลูกกู ลูกกูไม่ไปเกิดกับคนส่ำสอนอย่างมึงหรอก คนสำส่อนอย่างมึงเหมาะที่จะเป็นแม่เลวๆ ของเด็กนรกสองคนนั้นมากกว่าลูกคนดีๆ อย่างกู”
คำด่าของปันมันสะเทือนเข้าในหัวใจที่บอบบางและบริสุทธิ์ของอิน เขาอยากบอกเหลือเกินว่าปลื้มกับโปรดเป็นลูกของพี่ปัน แต่ถึงบอกไปปันก็คงไม่เชื่อ
“ไอ้เด็กนรกสองคนนั้นมันเกิดจากความเลว ร่าน สำส่อน ใจง่ายของมึง ร่างกายมึงทั้งเน่าเฟะโสโครกสกปรก จนฉันไม่มีความคิดอยากเข้าใกล้คนอย่างแกเลย เพราะกลัวติดเชื้อโรคจากแก”
“ถ้าร่างกายผมมันเน่า และโสโครกสกปรกอย่างที่คุณรังเกียจก็อย่ามาใกล้ผม ปล่อยผมเสียที”
“คิดว่ากูอยากเข้าใกล้คนอย่างมึงนักหรือไง สำคัญตัวเองผิดไปแล้ว ไอ้สำส่อน”
จบคำพูดของปัน อินก็ถูกเหวี่ยงอีกครั้งอย่างแรงจนใบหน้ากระแทกกับผนังอีกครั้ง จากนั้นปันชี้หน้าสั่งเสียงกราดเกรี้ยว
“คนร่านๆ อย่างมึงอย่าเสือกเสนอหน้ามาให้กูเห็นอีก ถ้ามีคราวหน้า กูกระทืบมึงคาตีนกูแน่”
ปันพูดจบก็เดินจากไป อินเจ็บระบบไปทั้งตัว หัวใจของแหลกสลายไม่ชิ้นดีอีกครั้งแล้ว ครั้งนี้เจ็บร้าวเหลือทนจริงๆ เขาไม่เจอคนที่เขารักหมดหัวใจมาห้าปีเต็ม หวังว่าความเกลียดชังในใจปันจะจางหายไปบ้าง แต่ไม่เลย มันกลับมีมากกว่าเดิม มากจนตัวเขาถูกทำร้ายอีกครั้งโดยไม่มีความผิดอะไร
เขาสงสารลูกแฝดเหลือเกินที่ชาตินี้เกิดมา พ่อไม่รักไม่ต้องการและยังรังเกียจอีก