ภรรยากำมะลอ (ที่รัก)

เจอกันครั้งแรก...หัวใจหล่อนเต้นแรง
แต่ดันโชว์เปิ่น ทำตัวเองขายหน้า
ทว่า...ประโยคเดียวชีวิตก็เปลี่ยนอย่างพลิกคว่ำพลิกหงาย
มันเป็นไปได้ยังไง!


“สนุกกับการเล่นละครตบตาผมมากไหม คุณภรรยากำมะลอที่รัก!”
วสาช้อนตาขึ้นมอง สะดุดหูกับคำพูดประชดประชันในประโยคท้าย ครั้นสบเข้ากับนัยน์ตาสีนิลแฝงโทสะ หน้าเธอก็ถอดสี ดวงตาคู่นั้นไม่ต่างจากนักธุรกิจนามริค อัลเฟลิค ผู้ชายเย่อหยิ่งแสนอวดดีที่ในหัวคิดแต่เรื่องธุรกิจ
“คุณคงตกใจสินะ ที่จู่ๆ ความจำของผมก็กลับมา”
“เปล่า ฉันก็แค่แปลกใจ ไม่คิดว่าคุณจะจำได้แล้ว” วสาไหวไหล่ ไม่อยากเดินไปตามเกมเขา หรือแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็น ถึงแม้ว่าจะหวั่นใจอยู่ลึกๆ ก็ตาม
“แต่ก็ดี...ฉันจะได้หมดหน้าที่เสียที”
“อย่างนั้นเหรอ ที่จริงผมไม่น่าถามคำถามโง่ๆ เลย ผู้หญิงจอมลวงโลกอย่างคุณจะไปรู้สึกรู้สาอะไร ไม่ว่าจะหลอกให้เข้าใจผิด ขโมยความคิดผมไป ด้วยการยัดเยียดคำว่าเมียใส่ในหัวผม คุณก็ทำมาแล้วทั้งนั้น!” เขาถากถาง พลางแค่นยิ้มออกมา
“คุณเอาตัวเข้าแลก ก็เพราะต้องการความสุขสบายจากเงินทองของผมใช่ไหม!” เป็นอีกครั้งที่ริคกล่าวหา จะให้คิดเป็นอื่นได้อย่างไร ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่มีน้ำหนักมากพอมารองรับเรื่องนี้
แม้ริคจะเสียความรู้สึกอยู่บ้าง แต่เขาทนได้ ไม่สนใจว่าวสาจะหลอกเพราะรักเงินหรืออะไรก็ตาม เขายอมเป็นคนโง่ให้เธอหลอกไปวันๆ ยังดีเสียกว่าถูกคนที่ขโมยหัวใจเขานั้นทอดทิ้ง
“ใครบอก...ฉันไม่อยากได้เงินคุณสักนิด ไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นเสียด้วยซ้ำ!”
“ถ้าไม่อยากก็คิดซะสิ วางแผนให้ดีเลยว่าจะผลาญเงินผมยังไง เพราะพรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปจดทะเบียนสมรส คุณต้องอยู่กับผมไปทั้งชีวิต ชดใช้ความผิด โทษฐานที่ทำให้ผมหมดอิสระ!”
“คุณพูดบ้าอะไร เสียสติไปแล้วหรือไง ก็ไหนบอกว่าฉันเป็นคนโกหกหลอกลวงไม่ใช่เหรอ แล้วคุณจะมาวุ่นวายกับฉันทำไม ไม่กลัวว่าฉันจะจับคุณหรือไง”
“อยากจับก็จับไปสิ ผมเปิดโอกาสให้จับขนาดนี้แล้ว ก็จับให้มั่นด้วยล่ะ อย่าปล่อยมือเด็ดขาด!”
“นี่คุณประสาทดีอยู่หรือเปล่า พิลึกคนชะมัด!”
“ผมคงชอบของแปลกอย่างที่คุณเคยบอกมั้ง ก็เลยอยากมีเมียตลบตะแลงอย่างคุณไง” ริคหัวเราะ ตีรวนให้บ้าง