เศษรักอสูร

“ลูกหว้า...เธอรู้ไหม ไม่ว่าฉันจะอยู่กับใคร นอนกับใคร มันก็ไม่เหมือนอยู่กับเธอเลยสักนิด ฉัน...” ปลายนิ้วเรียวหนาเริ่มไต่ยุ่มยั่บลงมาบริเวณลำคอผ่องขาว และอ้อยอิ่งอยู่บริเวณเนินอกขาวผ่อง
“ฉัน...ยังต้องการเธอเสมอ...ไม่ว่าจะตอนนี้ หรือตอนไหนๆ”
ร่างระหงเริ่มตัวสั่นขึ้นเรื่อยๆ กลีบปากบางเฉียบเม้มติดกันเป็นแถบตรง เธออยากจะฟาดกำปั้นลงบนเสี้ยวหน้าหล่อๆ นี้ยิ่งนัก แต่ก็ทำได้เพียงตะครุบปลายนิ้วซึ่งเตรียมลากไล้ลงใต้เนื้อผ้า
“อย่าแตะต้องลูกหว้าเลยค่ะ เดี๋ยวมือของคุณภพจะติดกลิ่นเน่าๆ”
“ลูกหว้า!”
สุ้มเสียงกระด้างสาดลงใกล้ๆ หู “เธอคิดจะลองดีกับฉันหรือไงฮ้า!”
“เปล่านะคะ ลูกหว้าแค่ไม่อยากให้คุณภพต้องเนื้อตัวสกปรก เพราะร่างกายของลูกหว้ามันเน่าเละ ไม่แน่ ข้างในอาจจะถูกหนอนเจาะจนเป็นรูพรุน อีกไม่นานก็คงย่อยสลาย” สลิลลากลั้นใจเอ่ยยาวเหยียด ถือว่าเป็นครั้งแรก ที่เธอกล้าต่อปากต่อคำกับเขา นั่นคงเป็นเพราะเสียงครางอื้ออึง ระหว่างเขากับผู้หญิงคนอื่น ซึ่งมันยังดังก้องอยู่ในหู ไม่เคยสร่างซา หลังจากนั้นดวงตากลมๆ ก็ปิดลง รอคอยโทษทัณฑ์จากคนตัวโต ทว่าเงยหน้ามองอีกครั้ง ก็เจอกับเจ้าของร่างกำยำ ขยับตัวถอยห่าง และเหยียดปากมองเธอด้วยท่าทีเย้ยหยัน
“ดี! เก่งกล้าขึ้นมาก สงสัยสามคืนที่ผ่านมา คงร่านไม่ใช่ย่อย ถึงได้เน่าเฟะทันตาเห็นแบบนี้”
“ค่ะ ลูกหว้าไปค้างกับคนอื่นมา”