สามีทวงสิทธิ์

ในเมื่อเจ็ดปีก่อนเธอทิ้งเขาไปอย่างเลือดเย็นเพราะเงิน แบรนดอน ครินคาร์ดก็จะใช้เงินที่เธอชอบนั่นแหละหลอกล่อเธอกลับมาเพื่อชดใช้กาม เฮ้ย...กรรม

“ก้มๆ เงยๆ จนผมตื่นก็คิดจะหนีไม่รับผิดชอบเลยรึไง” มือแข็งแรงคว้าหมับข้อมือเล็กทันทีที่อีกฝ่ายถอดใจหันหลัง แบรนดอนดีดตัวขึ้นนั่งตวัดรวบเอวบางให้นั่งบนตัก “มีอะไรจะคุยกับผมฮื้อ”
จ๊วบ
ใกล้แล้วอดใจไม่ไหวเสียที แบรนดอนหอมแก้มนวลฟอดใหญ่มันเสียดื้อๆ
“นี่คุณ!”
“หอมนิดหอมหน่อยทำเสียงดัง เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจทำให้ครางยานๆ เสียเลยดีไหมนี่”
“ไม่เอา ไม่ไหวแล้ว”
“เมื่อกี้ในห้องน้ำไม่เห็นพูดงี้ มีแต่อย่า...อย่าหยุดนะ เร็ว เร็วอีกนิด ฉันไม่ไหวแล้ววว โอ๊ยยย นี่กล้าตบผมเหรอ” หน้าทั้งหน้าหันตามแรงตบที่ไม่เบามือ แบรนดอนคำรามโหดเหี้ยม
“ฉันพูดจริงๆ ถ้าคุณยังมักมากอยู่แบบนี้ก็ฆ่าฉันเถอะ ฉันรับมันไม่ไหวแล้ว และฉันคิดว่าเราควรทำสัญญา...กี่วัน กี่คืน หรือกี่ปีคุณถึงจะแก้แค้นพอใจและปล่อยฉันให้เป็นอิสระ”
“ไม่มีวันพอใจ คุณคิดว่าร่างกายบางๆ นมก็เล็ก ก้นก็ไม่เต่งตึงจะทำให้คนพอใจแค่ปีสองปีงั้นเหรอ อย่างน้อยก็สักสิบปีหรือถ้าคนพอใจอะไรยากๆ อย่างผมก็อาจจะตลอดชีวิต”
“คุณจะบ้ารึไง ฉันไม่มีทางอยู่กับคุณรองรับความดิบเถื่อนไปทั้งชีวิตหรอก ไม่มีทาง”
“ทำไม ผมทำให้ไม่ถึงใจไม่ถึงจุดสุดยอดรึไงถึงอยู่ด้วยไม่ได้” แบรนดอนเสียงแข็งทันที อ้อมแขนที่กอดไว้หลวมๆ รัดแน่นจนแพรวโพยมต้องประท้วง
“ฉันไม่ไหวเพราะจุดสุดยอดที่คุณประเคนให้วันละสิบๆ รอบมันทำให้ร่างกายฉันอ่อนแอจนอาจจะตายเมื่อไหร่ก็ได้แล้ว พอใจกับเหตุผลหรือยัง” คนอย่างเขามันต้องพูดตรงๆ ชนิดไม่อ้อมแม้แต่ก้อนกรวดก้อนเล็กๆ